‘Vliegen voor een prikkie’ – Een nieuwe column van Simon Soesan

Simon Soesan

Ik lees in de media over hoe vlot de vaccinaties in Nederland verlopen. Nog een reden trots te zijn op ons land, want, zoals ik al eerder beschreef, in ons land, Israël, zien en doen we de dingen een beetje anders.

Ook voor mij blijft het een belevenis om mee te maken hoe serieus ons land de gezondheid van de burgers neemt. Niet dat alles perfect is bij ons, verre van, maar met dit soort dingen doen we het echt goed.

Gisteren werd me meegedeeld dat ik mijn tweede vaccinatie kan komen krijgen. Daar ik mijn land in het buitenland vertegenwoordig, wordt zaterdagnacht een vliegtuig ingezet om regeringspersoneel naar Israël te vliegen om een prik te krijgen. Die vlucht land dan zondagmorgen vroeg in Tel Aviv, waarna we allemaal en gros eerst een coronatest mogen doen op het vliegveld, waarna we in een bus worden gestopt en naar een onbekende locatie worden gebracht. Een Corona-Hotel heet dat, en daar krijgen we ieder een kamer, waarna de deur op slot mag.

De angst zijn al die mutaties, dus nemen we die quarantaine in acht. Eten en drinken wordt driemaal per dag gebracht, dus zullen we niets te kort komen. Op maandag mag ik – onder begeleiding – mijn prik gaan halen en dan terug naar de Corona-Hotelkamer. Dinsdagmorgen vroeg zit ik weer in een vliegtuig, terug naar Frankfurt.

U leest en hoort dat Israël het luchtruim heeft dichtgegooid. Klopt Deze vlucht heet dan ook een “reddingsvlucht” – waar ook mensen, die al weken naar huis moeten of een noodgeval hebben, ook mee mogen vliegen. Ieder met zijn/haar eigen verhaal.

Waarom ik u al dit versla? Heel gewoon: trots.

Trots dat ik in een land woon waar, zelfs in de meest stormachtige politieke dagen, de regering toch nog beslissingen neemt en niet alleen met woorden gooit. Een Hebreeuwse uitdrukking “yehihee beseder”, het komt allemaal goed, is meestal een antwoord waarvan je weet dat er nooit iets zal gebeuren. Tenzij je zelf iets doet. 

Vele jaren terug hing een uitgelaten menigte in Den Haag een stadhouder op. Omdat ze ontevreden waren. In deze tijden lossen we zulk soort problemen op met verkiezingen. De behandeling van Corona in Israël is geen grote issue tijdens de verkiezingen, omdat we allemaal snappen dat, links of rechts, elke regering ongeveer zo gehandeld zou hebben: zorg voor je burgerbevolking.

En als er dan nog mensen zijn met een volkomen niet-gebaseerde mening over het vaccin – so be it. De enigen die gevaar lopen met niet-vaccineren zijn degenen die zich lekker niet willen laten vaccineren: ze steken elkaar slechts aan. Iemand met een vaccin loopt 0,6% kans om ziek te worden en wie er ziek wordt na een vaccin, krijgt een lichte verkoudheid, meer niet (hangt van uw persoonlijke DNA af). Dat zijn koude statistieken waar je niet mee kunt discussiëren.

En dan krijg je een mededeling van een onbekende die je waarschuwt geen vaccin te nemen want je weet niet wat er in zit. Alsof ik weet wat er in een poliovaccin zit. Alsof ik FEBO ga vragen wat er nu allemaal voor lekkers in mijn kalfskroketje zit. Ziet u het gebeuren? “Hee, geef mij een patatje met, maar vertel eerst even wat er in het vet zit, wanneer je voor het laatst hier hebt schoongemaakt, en wanneer je voor het laatst je handen gewassen hebt. “

Nee. Niet bij mij hoor.

Mocht ik wel een staartje gaan groeien of als ik zie dat ik lichtgevend ben in het donker, dan laat ik het weten.

Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!

Advertentie (4)
Vorig artikelIsraëlische studie: ‘Door contact met planten verhoog je je welzijn’
Volgend artikelVerlies van werkuren; invloed van de pandemie in cijfers.
Simon Soesan (1956, Beverwijk) woont sinds 1973 in Israël, waar hij zijn eigen sales-en-marketing bureau had. Tegenwoordig is hij vertegenwoordiger van Keren Hayesod – United Israel Appeal in Duitsland. Soesan is bekend van columns in diverse Nederlandse bladen, zoals NRC-Handelsblad, het Reformatorisch Dagblad, Israël Actueel en het Nieuw Israelietisch Weekblad. Zijn korte verhalen werden gebundeld in 'Pita met hagelslag' (2005) en ‘Patatje vrede’ (2007), 'Apoetaah' (2016) is zijn derde boek en in juni 2018 is 'Ik ben jij' verschenen. Zijn familie en vriendschappen met Joden, Moslims en Christenen, inspireren hem bij het schrijven.