Niets en niemand is zo veranderlijk als een mens…

Goed nieuws in de nieuwe column van Lea Pagrach! Misschien zet zij haar succesvolle sjadchenbureau (koppelbureau voor joodse singles) toch voort.

We hebben hem allemaal, ingebouwd in de telefoon. Op vele zolders staan vele waardeloos geworden losse antwoordapparaten te verstoffen. Eens waren wij er zo blij mee, nu hebben we ze afgedankt en in een doos gestopt. Zoals u van mij kunt verwachten heb ik ook op de Voicemail-service wat aan te merken. Zeker ook omdat wij een ISDN-aansluiting hebben met meerdere inkomende lijnen. Ben je in gesprek dan hoor je een piepje om je te melden dat er nog iemand is die je wil spreken. Besluit je om dat gesprek niet te wisselen, omdat je dan in elk geval een van de twee moet zeggen dat je later terugbelt, dan schakelt, althans bij ons, het gesprek door naar de Voicemail. Luister je die dan later af dan hoor je mensen mopperen: ?Zo, zijn jullie weer eens niet thuis? of: ?Ik krijg jullie ook echt nooit te spreken.? Mensen hebben nog maar zo weinig geduld. Of begrip voor het feit dat je met iemand anders in gesprek bent en daarom het wisselgesprek comfortabel naar je Voicemail laat gaan.Begrip hebben voor elkaar, ook een van mijn favoriete onderwerpen. Een van de redenen dat ik stopte met mijn sjachenbureau was ook dat het zo druk was dat ik alles tegelijk moest doen. Intake-gesprekken, nieuwe aanmeldingen verwerken. En hoe vaak sprak en spreekt men dan op een dwingende toon op de Voicemail in: ?U moet mij terugbellen tussen zo en zo laat?, ?Ik hoor niets van u, u bent mij toch niet vergeten?? of: ?Ik vroeg u toch mij om 11 uur terug te bellen, nou, mooie boel, dat heeft u dus niet gedaan.? Onbegrip voor mijn solistische werksituatie en verwijten. Gelukkig waren de leuke berichten er veel meer dan deze die ik hier beschrijf, maar toch. We leven kennelijk in een maatschappij waarin we veel moeten en vooral veel moeten begrijpen.Ik heb dan ook vaak gehoopt dat begrepen werd dat ik geen duizendpoot ben, dat ik met geweldig veel plezier en keihard werken mensen van dienst ben geweest en nog ben. Maar het was moeilijk te begrijpen dat ik wel een dienstverlening bood maar niet in dienst was van de cliënt.En toch is er hoop voor de alleenstaanden die nog niet van een partner voorzien zijn. Want ik heb na mijn mededeling dat ik stop enkele positieve reacties gekregen van mensen die bereid zijn mij op vrijwillige basis, dezelfde waarop ik dit werk doe, te gaan helpen. Zou dat niet geweldig zijn? Als ik nu de intakegesprekken blijf doen en twee vrijwilligers alle administratieve handelingen verrichten en er ook één dag in de week iemand is die de telefoon beantwoordt, dan zou het wel eens kunnen zijn dat ik door kan gaan.Mochten zaken als beroepsgeheim, computervaardigheid en zin in één dag per week vrijwilligerswerk je vertrouwd in de oren klinken, stuur me dan een e-mail. Ik beloof niets maar misschien kan ik dan toch nog, met behulp van anderen, doorgaan met dit werk.Eerdere columns van Lea Pagrach-van Coeverden vindt u in het archief van de rubriek Samenleving en identiteit.