Zaterdag kwamen 24 Israëlische soldaten om in Libanon. Een van hen is Uri Grossman, zoon van de bekende schrijver en vredesactivist David Grossman.
Sergeant Uri Grossman kwam om toen zijn tank werd geraakt door een raket. Zijn eenheid nam deel aan een van Israëls laatste offensieven tegen Hezbollah voor het staakt-het-vuren deze ochtend van kracht werd.
Slechts twee dagen voor de dood van zijn zoon bracht David Grossman samen met zijn collega-schrijvers Amos Oz en A.B. Jehoshua een statement naar buiten waarin het drietal zich uitspreekt tegen de voortdurende oorlog. Net als de meeste Israëlis steunde Grossman aanvankelijk de Israëlische militaire reactie op de ontvoering van twee soldaten door Hezbollah op 12 juli. Inmiddels is hij echter van mening dat het offensief, dat aan ongeveer duizend Libanezen en 150 Israëlis het leven heeft gekost, veel verder gaat dan zelfverdediging. Met Oz en Jehoshua riep hij donderdag op tot een staakt-het-vuren en onmiddellijke onderhandelingen.
David Grossman is al jaren voorvechter van onderhandelingen met de Palestijnen en de Arabische landen. In 1989 bracht hij het boek ‘HaZman HaTsahov’ uit, ‘De gele tijd’ (in het Nederlands uitgebracht onder de titel ‘Over de grens’). Het deed veel stof opwaaien, omdat het boek Palestijnen aan het woord laat. Dit viel ten tijde van de Eerste Intifada niet in goede aarde.
Op het artikel in Haaretz over de dood van Uri Grossman zijn vele reacties gekomen. De lezers, ook uit Libanon en andere Arabische landen, betreuren het tragische verlies van Grossman en uitten hun verdriet over de vele slachtoffers die de oorlog heeft geëist.
In Trouw van 16 augustus schrijft Todd Hasak-Lowy in zijn bijdrage Een kring van rouwenden om zoveel mensen:
Het is wel heel navrant dat David Grossman, de schrijver die zo de nadruk legt op menselijkheid, nu zijn zoon heeft verloren in de oorlog met Libanon.
Ongeveer vijf jaar geleden had ik het voorrecht de Israëlische schrijver David Grossman te horen spreken hier in San Francisco. Grossman vertelde de volgende anekdote: toen hij eens in Israël in de bus zat en via de luidsprekers naar de radio luisterde, hoorde hij een fragment uit zijn boek ’Zie hier: Liefde’. De hoofdpersoon wordt daarin beschreven als iemand met een houten blok onder één van haar voeten.
Grossman zelf kon zich niet herinneren wat dit stuk hout aan haar voet deed. Dus toen hij thuiskwam sloeg hij de roman erop na, die hij een paar jaar ervoor had geschreven. Hij ontdekte dat deze vrouw, zijn schepping, nogal kort was en dat zij het blokje aan het eind van haar been nodig had om bij het pedaal van de trapnaaimachine te kunnen komen.
Bij deze anekdote vertelde Grossman ook hoe blij hij op dat moment was geweest met zichzelf als schrijver en als mens. Hij zag dit detail in zijn boek als een teken van een zeker genereus vermogen tot empathie van zijn kant. Op een manier die noch belerend noch hypocriet was, moedigde Grossman ons als schrijvers en denkers maar bovenal als mens aan, ons bewust te zijn van hen die zo’n houten hulpmiddel nodig hebben en ervoor te zorgen dat ze daarin worden voorzien.
Ik denk vaak aan deze anekdote als ik Grossmans boeken lees en erover doceer. Ik denk dat Grossman gewoonweg de meest invoelende auteur is die ik ken. Dat inlevingsvermogen zit in alle door Grossman beoefende genres. Het is pijnlijk duidelijk in zijn roman ’De grammatica van het gevoel’, waarin hij nauwgezet de gekwelde geest beschrijft van een gevoelige jongeman, die uiteindelijk niet ka
