Mubarak, struikelblok voor de vrede


Dani Evers ziet bitter weinig in de rol van vredesbemiddelaar die buurland Egypte zich heeft toegemeten in het conflict tussen Israël en de Palestijnen.


De rol van Egypte wordt de laatste tijd een beetje uit de as geholpen
door de ontspoorde Sharon. Maar als je de feiten even naast elkaar
ligt, is het volkomen duidelijk dat mijnheer Mubarak zich mag tooien
met de titel van HET grote struikelblok voor de vrede in het Midden
Oosten.

Egypte werpt zich steeds op als bemiddelaar bij vetes binnen de
Arabische wereld, en ook als ” “eerlijk”  scheidsrechter bij
geschillen waar Israël een van de partijen is, vind Mubarak wel leuk,
maar als hij een beetje een andere rol zou hebben gespeeld in de
laatste decenia, zou er wel eens een ander geluid te horen zijn geweest
dan dat van bommenwerpers en van geweren.

Egypte was de eerste die een vredesakkoort tekende met Israël. Sadat
vermoord, maar Mubarak was ook een man waar zaken mee te doen was. Een
ieder was utopisch gestemd: Egypte zou zonder twijfel het
spreekwoordelijke schaap over de brug worden, en over enkele jaren kan
het Nieuwe Midden Oosten eindelijk beginnen. De toeristen zouden over
en weer stromen, er zouden gemeenschappelijk sportevenmenten
plaatsvinden, universiteiten zouden uitwisselingsprogramma?s opzetten,
de handel zou heel voordelig voor een ieder zijn, en de haat, die
verdoemde haat, zou uit alle leerboekjes en studieboeken van Egypte
gechrapt worden (bij ons stonden die er al niet in). Heel kort duurde
de stemming. Het werd alras duidelijk dat het er niet zo heet aan toe
zou gaan: Egypte stuurde meer aan op een koude vrede: haten doen ze nog
steeds, (hadden ze gewoon geen geld meer voor al die bewapening?) en
van alle mooie en edele plannetjes kwam maar heel weinig. Ja ja, ook na
meer dan twintig jaar ” vrede” , hoef je een Egyptenaar op straat niet
te vertellen hoe door en door slecht de Joden wel zijn, dat weet hij
zelf prima.

Als het er daarentegen wat heter toe zou zijn gegaan, in de positieve
zin des woords, dan zouden zowel wij als de Arabische landen ons
misschien wat meer inzetten om deze vrede te bereiken. Wij hebben over
het algemeen meer te bieden dan zij, ons nationale produkt ligt
“ietsje”  hoger dan wel omringend land dan ook, maar blijkbaar, zie Egypte, is het niemand echt de moeite waard.

En dan nog wat anders. Zonder wapens zou de huidige intifada (de
Oslo-oorlog) niet woeden. Waar komen al die wapens vandaan (behalve de
geweren die Rabin ze heeft gegeven)? Juist, die komen via Rafiach in de
gebieden, en Israël doet er veel aan om die ondergrondse smokkelwegen
te blokkeren. Maar wie zit er aan die andere kant van die tunnel?
Juist, mijnheer Mubarak is het, die daar eens een beetje meer controle
zou moeten uitoefenen. Het gaat om maar vier kilometer van grens tussen
het Gaza-gedeelte en het Egyptische gedeelte van die stad. (De
Jordaanse politie beschermt met succes een grens van honderden
kilometers!). Blijkbaar is Mubarak wel gediend van deze, lucratieve?
goedgeoliede smokkel, en het doorgaan van het verstrekken van een
eenvoudig en bekend alternatief voor werken aan de vrede.

Zoals ik al zei, Mubarak, is het struikelblok voor de vrede bij uitstek.

Dani Evers werd geboren in Amsterdam. Na zijn middelbare school ging
hij naar Israël, waar hij o.a. psychologie en computerwetenschappen
studeerde. Evers woont met zijn gezin op de Westbank, in de kleine
gemeenschap Yakir.

Advertentie (4)