De vondst van de restanten van een joods ritueel bad tonen aan dat op de plek waar nu Ein Kerem, een dorp aan de westelijke rand van Jeruzalem, ligt, al ten tijde van de Tweede Tempel joden hebben gewoond.
Een aantal jaren geleden werd in de kelder van de Johannes de Doperkerk
een waterbekken gevonden. Onderzoekers hebben nu vastgesteld dat het
een mikveh betreft uit de Tweede Tempelperiode (536 BC-70 CE). De
ontdekking is niet alleen voor joden belangrijk. Het rituele bad zou
het bewijs vormen dat Zacharias, de vader van Johannes de Doper, in Ein
Kerem woonde. Christelijke overlevering situeerde de
geboorteplaats van Johannes de Doper dicht bij de plaats van het
klooster waar het geheimzinnige gat in de grond in 1840 door een
Franciskaner monnik was aangetroffen. De monnik, tevens
amateur-archeoloog, besloot dat het gat slechts een waterbekken was.
In Ein Kerem werden al graven en druivenpersen aangetroffen die
aantonen dat het gebied al ten tijde van de Kanaänieten (3000-1200 BC)
bewoond werd.
Ein Kerem, met rechtsboven de Johannes de Doperkerk
Een paar maanden geleden gaven de monniken twee Israëlische
wetenschappers toestemming het gat in de vloer te komen bekijken. Een
van hen, Moshe Amirav, zelf woonachtig in Ein Kerem, zag direct dat het
gat sterk deed denken aan een ritueel bad. Amirav waarschuwde Ronny
Reich, als archeoloog verbonden aan de Universiteit van Haifa en
gespecialiseeerd in mikvot uit de Tweede Tempelperiode. Aan de hand van
een aantal elementen die kenmerkend zijn voor de rituele baden van die
periode kon Reich de vermoedens van zijn collega’s bevestigen.
De vondst van het mikveh toont aan dat op deze plek een priester moet
hebben gewoond, aangezien die zich drie maal daags geheel moesten
onderdompelen. De leiding van het klooster weigert deze
veronderstelling te aanvaarden en houdt vol dat het gat niets anders
dan een gewoon waterbekken is. Mogelijk is het klooster niet gediend
van een toestroom van belangstellenden, zoals Amirav graag zou
zien.
