Routekaart leidt voor Palestijnen naar niets

President Bush voerde vorige week de "routekaart" naar Israëlisch-Palestijnse vrede op. Maar deze lijkt uiteindelijk naar niets te leiden.

Ook op dit vlak verstrengelen de Amerikaanse en Israëlische belangen zich tot een onbreekbare band. Wegens de permanente bescherming van Israëlische belangen door een Amerikaans veto in de Veiligheidsraad was de invloed van dit lichaam op het Israëlisch-Palestijnse conflict al gering. Daarom zette het Kwartet ( de VS, de EU , Rusland en de VN) zich vorig jaar in om Israël en Palestijnen de weg naar vrede te wijzen. Het Kwartet tekende een "routekaart" naar een oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict, Israël leek een levensvatbare Palestijnse staat opgelegd te krijgen, waarop Bush vorig jaar al had gezinspeeld.Met de Amerikaanse oorlog tegen Irak voor de deur zit Sharon echter op rozen. De diepe verdeeldheid in de Veiligheidsraad over deze oorlog werkt ook als een splijtzwam op de pogingen van het Kwartet een vaste route kaart voor Israël en de Palestijnen uit te zetten. Als voorspel tot de oorlog tegen Irak werd de route kaart de afgelopen dagen tweemaal als politieke bliksemafleider opgevoerd. Eerst door Bush in een korte verklaring op het bordes van het Witte Huis en daarna tijdens de top in de Azoren. Daar werd het overduidelijk dat Bush de routekaart naar een Palestijnse staat had opgevoerd om de Britse premier Tony Blair te helpen de critici van zijn oorlogsbeleid in Labour van zich af te schudden. In de Azoren liet Bush Blair het woord voeren over het routeplan. Bush zelf zei er geen woord over.De aankleding door president Bush van wat wel eens een Amerikaanse soloroutekaart zou kunnen worden, is voor Sharon even hoopgevend als het voor de Palestijnen frustrerend is. Terwijl Israël de militaire druk tegen de Palestijnen zonder noemenswaardige Amerikaanse kritiek opvoert, zijn de Palestijnen verwikkeld in een ingewikkeld proces om het Palestijnse zelfbestuur op maat van president Bush?s visie te snijden. Het Palestijnse parlement is bezig de absolute macht van president Yasser Arafat te breken. Diens adjudant Mahmoud Abbas (Abu Mazen) is een zware kandidaat voor het nieuwe premierschap, met een uitnodiging het Witte Huis te bezoeken al in zijn brievenbus.Maar de routekaart zoals president Bush die aangaf is geen dictaat zoals de Palestijnen hoopten (en de EU dacht). De partijen mogen hem amenderen. De Israëlische amendementen verstikken Palestijnse onafhankelijkheid volgens Ha?aretz tot "bepaalde attributen van soevereiniteit". Bovendien kan wat Push betreft de Israëlische nederzettingenpolitiek rustig doorgaan tot na de nederlaag van het Palestijns terrorisme.Van opheffing van tientallen illegale vestigingspunten in bezet gebied wordt niet gerept. Sharon kan dus ongehinderd doorgaan een levensvatbare Palestijnse staat in de kiem te smoren tot een verzameling Palestijnse kantons.Als de Amerikanen de oorlog tegen Irak snel winnen, zullen de Amerikaanse macht in het Midden-Oosten en Israëls belangen samenvallen. Met presidentsverkiezingen 2004 in het verschiet heeft Sharon dan niets van Bush te duchten, al was het maar omdat beiden dezelfde ideologie en veiligheidsdoctrine – preventieve oorlog ? omhelzen. De routekaart volgens de visie van Bush zou wel eens voor de Palestijnen een paard van Troje kunnen zijn.Salomon Bouman, NRC-Handelsblad 18 maart 2003