Woensdagavond kregen we het bericht de voorbereidingen voor de oorlog te voltooien, en sinds donderdagochtend moet iedereen met een bruin pakketje over straat, klaar om het gasmasker op te zetten.
Dezer dagen spelen veel gedachten door het hoofd van een ieder, waarvan ik er een paar wil delen met U.
Is deze oorlog nodig? Veel mensen denken van niet, en ik ben er daar
een van. 12 jaar geleden begon Saddam met het bezetten van Koeweit en
die ?moest? toen een halt toegeroepen worden. Nu echter is Bush degene
die de eerste gewelddadige daad stelt. Atoomwapens heeft ?iedereen?, en
er is geen enkel reden aan te nemen dat Irak die eerder zal misbruiken
dan welk ander fundamentalistisch land dan ook. Schijnheilige praat van
?het Iraakse volk van haar dictator verlossen? gaat er bij niemand in:
er zijn wel meer dictators in de wereld. Sinds 11 september 2001 is
Saddam uitgeroepen tot doel, zonder dat er wat hem betreft veel
gebeurde, op die dag. De Saddam van de 12e is niet meer of minder
gevaarlijk dan die van de 10e.
Het valt aan te nemen dat Bush deze oorlog snel zal winnen. Wat
betekent dat voor hem? Dat hij de wereld in de hand heeft? Dat hij kan
doen wat hij wil, terwijl hij weet dat tegenspartelen van Frankrijk en
vriendjes er niet echt iets toe doet? Wordt Amerika weer de
politieagent van de wereld? Ik denk dat Israël zich daar grote zorgen
over moet maken. Meneer Bush zal zeker zijn wil proberen op te leggen
op de rest van de wereld in het algemeen, en in het Midden Oosten in
het bijzonder.
Probleem daarbij is dat hij de maatstaven die hij hanteert en die hij
anderen voorschrijft, zo totaal verschillend zijn: we hebben niet
gehoord dat hij de Irakezen wapens heeft gegeven zoals Tsahal dat wel
jegens de Palestijnen heeft gedaan. Ook heeft hij Saddam niet
uitgenodigd met hem aan tafel te zitten, of hem beloofd dat hem geen
haar gekrenkt wordt in zijn Mukhata of waar dan ook. Ook is er opeens
wel een militaire oplossing voor de terreur voorhanden, terwijl wat
Israël betreft, het sprookje dat dat niet zo zou zijn, door hem gretig
verteld wordt. Allemaal zaken die Bush bij de oplossing van zijn eigen
problemen zo anders uitvoert dan de leer die hij jegens anderen predikt.
Ook op het particuliere vlak heeft een ieder zijn problemen met deze
oorlog: het onderwijs is voor delen lamgelegd, met alle logistische
problemen voor elke vader en moeder. De psychologische problemen en
vraagstukken van het wel of niet, en zoja: hoe aan kleine kinderen
uitleggen wat gasmaskers zijn, en waarom we die opzetten, zijn zeker
niet eenvoudig. Ook als je, bijvoorbeeld, een half jaar van te voren
een chatoena had besproken, iedereen al uitgenodigd en reeds een groot
voorschot gegeven aan de zaal. Wat doe je dan?
Van de vorige keer is echter het volgende bekend: nooit waren er zo
weinig doden in Israël als gedurende de Eerste Golfoorlog. Niemand
geraakt door Iraakse raketten, zeer weinig verkeersdoden omdat velen
minder de straat op gingen. Verder kregen de Palestijnen geen kans
tegen ons te vechten (ze waren druk bezig op de daken te dansen bij
elke Scud van Broeder Saddam op Ramat Gan). Religieuzen zeggen dat het
algehele Tehillim-zeggen ook bijgedragen heeft tot dit laagte-record.
Als dit beeld van Leven en Welzijn zich herhalen moge, is er alvast een
positief punt in deze oorlog.
Dani Evers werd geboren in Amsterdam. Na zijn middelbare school ging
hij naar Israël, waar hij o.a. psychologie en computerwetenschappen
studeerde. Evers woont met zijn gezin op de Westbank, in de kleine
gemeenschap Yakir.
