Absurde verhalen

Even leek het erop of filmer Todd Solondz zich iets had aangetrokken van de kritiek op zijn vorige films ‘Happiness’ en ‘Welcome to the dollhouse’. Gelukkig was dat maar schijn, zo blijkt uit ?Storytelling?.

De films van Todd Solondz hebben al gauw iets van een freakshow. Vreemde karakters met uitvergrote afwijkingen lijken zijn voorkeur te hebben. Dat is ook weer het geval in Storytelling, zijn meest recente film, die bestaat uit twee delen, ‘fiction’ en ‘nonfiction’ geheten, en die de gecompliceerdheid van het puberleven als onderwerp heeft. Tenminste, dat lijkt op het eerste gezicht het geval te zijn. De gebeurtenissen hadden grappig kunnen zijn, maar daarvoor zijn ze uiteindelijk toch té absurd.Het eerste deel, ‘fiction’, gaat over een blanke studente en haar spastische vriend, en hun relatie met de zwarte literatuurprofessor Mr. Scott, die ooit de Pulitzerprijs won. Hij pleegt hun schrijfselen met nietsontziende hardheid te bekritiseren. De spastische vriend draait door, en wijt Scotts afwijzing aan zijn handicap. Zij, een studente met roze haar, probeert haar afwijzing om te zetten in een merkwaardige seksuele escapade met de professor ? zwarte mannen zijn immers exotisch en ?cool?. Wat een romantisch avontuur had moeten worden, resulteert in een kurkdroog gefilmde verkrachting in een armoedig kamertje. De gebeurtenis lijkt een bevestiging van wat het meisje onbewust altijd al vond, ook al zou ze het desgevraagd ontkennen: zwarten deugen niet.Even denk je nog dat Storytelling ook in het tweede deel het tamelijk doelloze puberleven probeert te schetsen, met hier en daar een steekje onder water, maar de kijker is al snel genezen. Middle class gezinnen in het algemeen, en pubers in het bijzonder, worden niet gunstig geportretteerd: ze zijn kortzichtig, racistisch, dom en slap.Het verhaal concentreert zich rond de tiener Scooby. Hij wordt door een semi-documentairemaker uitverkoren tot het onderwerp van zijn eerste project: ?American Scooby?, niet heel toevallig een film over het moeilijke leven van de tiener. Maar ? of misschien wel wánt ? Scooby heeft absoluut niets te melden. Hij wil later ?iets? met televisie doen, maar hoe hij dat moet doen weet hij niet, en eigenlijk ook niet waarom hij dat wil.Ook de overige familieleden zijn verre van perfect. Acteur John Goodman over zijn rol als de joodse vader Marty: ?Hij is blij er miserabel aan toe te zijn. Hij zal vermoedelijk blij zijn met de hartaanval die hem te wachten staat.? Ook moederlief, verre familie van een ?survivor?, kan er wat van. Ze heeft het ontzettend druk met haar liefdadigheidswerk, zozeer zelfs dat ze eigenlijk geen tijd heeft voor de kinderen. Maar ja, daar heeft ze Consuela voor, de (illegale?) huishoudster uit Venezuela, die haar kinderen zo goed verzorgt dat mams de tijd krijgt om potentiële donoren voor het bomenfonds in Israël een prijzig schuldgevoel aan te praten over het feit dat 500 dollar toch écht geen tsedaka (liefdadigheid) is, maar duizend dollar wel.Het droevige toppunt van het gezin vormt de jongste zoon. Hij ziet er onschuldig uit, met zijn nette kleren, keurige haar en grote ogen, maar hij manipuleert zijn vader, beledigt de huishoudster en denkt alleen aan zichzelf. Als hij midden in de nacht limonade morst, peinst hij er niet eens over het zelf op te ruimen, maar maakt hij Consuela wakker. Wanneer hij haar huilend aantreft omdat juist die dag haar kleinzoon Jesus is terechtgesteld, concludeert hij nuchter dat dat wellicht ook maar het beste was, en of ze dan nu maar even schoon wil gaan maken.Maar de kracht van deze rauwe film schuilt in de manier waarop Solondz de kritiek die hij in het verleden vaak te verduren kreeg nu genadeloos terugspeelt. Volgens zijn critici zou hij zijn karakters op een respectloze manier voor gek zetten, en dit idee komt rechtstreeks in Storytelling terug: ?Maar vind je het niet ook een béetje grappig?? zegt de documentairemaker van ?American Scooby?. Zijn