“Massale terreuraanval in Sderot”. Next!

Screenshot YouTube

Adele Raemer woont en leeft sinds 1975 in een kibboets bij de grens met Gaza en schrijft regelmatig voor Israelische kranten, waaronder de Times of Israel. Vanaf nu kunt u haar blogs ook op Joods.nl lezen. Met toestemming van Adele gaan wij die regelmatig plaatsen. Hier is haar eerste bijdrage.

Wie verdraagt ​​een terreuraanval op een zomerfestival ?! Alleen een regering die met de periferie politiek bedrijft wanneer er zetels op het spel staan.

Vergis je niet. Zondagavond was er in Sderot een terreuraanslag met meerdere slachtoffers. Duizenden mensen zijn nu getraumatiseerd: kinderen wier emotionele wonden veroorzaakt zijn door de paniek door het zien van raketten die zo dicht bij een drukke locatie exploderen waar beperkte bewegingsvrijheid en beperkte ontsnappingsmogelijkheden en vrijwel geen saferooms waren.

Ouders die hun angst om hun kinderen mee te nemen naar een buitenevenement in hun thuisstad ooit moeten onderdrukken. Kinderen die gescheiden waren van hun ouders voor die paar minuten vol angst. Tieners die alleen waren om met hun vrienden te gaan feesten. Mensen die het volledig verloren: in paniek en geconfronteerd met uitgangen die gesloten waren. Sommigen vielen op de grond flauw. Die tieners zijn onze soldaten van morgen en zullen op een dag samen met het post-trauma pakket het leger ingaan.

En het kon zo gemakkelijk een fysieke terreuraanval zijn geweest. Als de raketten midden in de menigte waren ontploft, zouden er veel doden en gewonden zijn gevallen. Zelfs als alleen de granaatscherven van de door de Iron Dome Hamas-raketten, in de menigte waren geland, zou het dodelijk zijn geweest.

Hamas kende dit tweedaagse zomerfestival wat in de openlucht werd gehouden. Het was geadverteerd in alle media. Ze wisten het en ze schoten. In wat voor land is dat mogelijk? Welk land staat dit toe?

Waar is mijn regering? Het kan me niet schelen dat er verkiezingen komen. Dit is een ondraaglijke situatie die wordt getolereerd door mijn regering, een situatie “die op een laag vuur mag blijven voort sudderen”, omdat we in de periferie zijn en er zetels op het spel staan. Als dit in Tel Aviv was gebeurd, zou het antwoord niet alleen zijn geweest om de benzinevoorziening naar Gaza te verminderen (in feite zou dat de situatie alleen maar brandbaarder maken). En als een van de gekozen leiders in onze Knesset zegt dat er geen oplossing is, laat ze dan hun sleutels teruggeven! Ze verdienen het niet om ons te dienen!

Waar zijn de woedende mensen van Sderot? Wij, in de verschillende burgergroepen (Soldarity with the South, Movement for the Future of the Western Negev, etc) Hebben het ZO moeilijk om mensen te overtuigen om zich bij ons aan te sluiten bij onze verschillende vormen van protesten, die allemaal van de regering eisen om te gaan met de problemen hier … misschien zal dit de katalysator zijn voor de inwoners van Sderot om van hun bank op te staan ​​en er iets aan te doen. Ik probeer het slachtoffer niet de schuld te geven. Ik ben ook een slachtoffer.

Het is niet eenvoudig – we leven al 18 jaar in deze “War of Attrition” van de oorlog. Maar ik ben niet bereid stil te zitten, zonder mijn regering op te roepen om te eisen dat ze hun werk gaan doen. Zoals iedere inwoner van de Westerse Negev zou moeten doen. In plaats van vandaag een dienst bij te wonen, ter herdenking van de dood van een van mijn gemeenschapsleden, Shachar Melamed z’l, die op 26 augustus 2014 werd vermoord door een Hamas-raket, terwijl samen met Zeevick Etzion probeerde de elektriciteitsvoorziening te herstellen die eerder die ochtend was afgesneden door een eerder spervuur van raketten, hadden we misschien nu meerdere begrafenissen bijgewoond van mensen die gemakkelijk konden zijn gedood in de aanval van zondagavond.

Ik roep niet op tot oorlog (hoewel oorlog misschien de enige uitweg is). Ik roep om actie. Ik roep op voor *verantwoorde strategie* en * planning * en * actie *.

Word wakker, Israël. Ruik het buskruit.

OVER DE AUTEUR Adele, geboren in de VS, woont sinds 1975 in een kibboets aan de grens met de Gazastrook. Ze is een moeder en een grootmoeder die haar familie leeft en grootbrengt bij de gewoonlijk paradijsachtige, soms helse grens. Ze is verbonden met “The Movement for the Future of the Western Negev”, en “Achdut Im Hadarom” omwille van gezond verstand. Ze modereert ook een FB-groep met de naam “Life on the Border”. https://goo.gl/xcwZT1. Adele is een leraar Engels, evenals een leraarstrainer en counselor voor de Israëlische MoE voor EFL en digitale pedagogiek. Ze blogt hier over zowel Life on the Border als over digitale pedagogiek in “Digitaal van jou, @dele”. Ze is onlangs een toegewijde YouTuber geworden op het gebied van digitale zaken. (Https: // goo. gl / iBVMEG) Haar persoonlijke kanaal behandelt andere zaken die haar na aan het hart liggen (medische clowning, Life on the Border, enz.) (https://goo.gl/uLP6D3) Bovendien is ze een getrainde medische clown en, zoals elke zuidelijke clown zou doen, is zo vaak als ze kan in de kinderafdeling in het ziekenhuis in Ashkelon. Ze werd opgenomen door Haaretz in de rubriek “Tien Joodse gezichten die in 2018 golven maakten” https://goo.gl/UrjCNB.

Advertentie (4)