De prestigieuze prijs voor beeldende kunst is in opzet gewijzigd: vanaf dit jaar is de deelname open voor iedere, in Nederland wonende kunstenaar onder de vijfendertig jaar. De in Israël geboren Bartana dingt mee met actuele videokunst. 
PRIX DE ROME.NL is een tentoonstelling met zeer gevarieerd werk waarin
goed te zien is hoe jonge kunstenaars urgente onderwerpen binnen de kunst
op een persoonlijke manier aan de orde stellen. Daarbij maken ze gebruik
van uiteenlopende media. De conceptuele benadering die op een
impressionistische of confronterende wijze gestalte krijgt, wordt in de
tentoonstelling zichtbaar. Daarbij zetten deze kunstenaars de ervaring
van de realiteit op scherp. Maar ook de observerende blik en de kritische
geest die de strijd aanbindt met de heersende opvattingen binnen
beeldcultuur en de ontdekker van het bijzondere in het alledaagse krijgt
gestalte. Het zijn allemaal inventieve geesten op zoek naar nieuwe
beelden waarmee ze de kijker willen verrassen.
De Appel, een kunstinstelling
opgericht om vanuit een internationaal perspectief hedendaagse
kunstvormen ( te tonen die elders in Nederland (nog) niet aan bod
komen, is dit jaar voor het eerst gastheer voor de Prix de Rome. Dat
gebeurt op het moment dat de opzet van de prijs is vernieuwd. Een van de
belangrijkste veranderingen van de nieuwe Prix de Rome is de afschaffing
van de aparte disciplines. Vanaf nu is de Prix voor beeldende kunst
tweejaarlijks en is de deelname open voor iedere, in Nederland wonende
kunstenaar onder de vijfendertig jaar. Voor de internationale jury, die
bestaat uit Saskia Bos (NL), Jean Marc Bustamante (FR), Erika Hoffmann-Koenige,vz (DE), Suchan Kinoshita (JP/NL), Michael Raedecker
(NL/GB); met Janwillem Schrofer (NL) als secretaris – ligt er de
moeilijke taak om werken van uiteenlopende disciplines met elkaar te
vergelijken.
Yael Bartana (Israël, 1970) toont videowerken die gefilmd zijn in Israël en de
thematiek van sociale- en staatsrituelen uitdragen. Ze zijn vaak
gerelateerd zijn aan religie en de voortdurende aanwezigheid van oorlog
en onveiligheid. Bartana filmde een fanfare-orkest waarbij de tieners
helemaal uit hun dak gaan en niet spelen wat ze moeten spelen maar enkel
kabaal voortbrengen. Hierbij gaat het bij haar om het idee van ‘het
kwijtraken van spanningen: losing tension through the act of blowing…’
In de tweede film verhoudt zij zich tot de jonge generatie Israëliers en
hun perceptie van de politiek. Specifieker gezegd: over evacuatie. De
video brengt de tweestrijd in beeld van het historisch lotbepaalde leven
en de wens om als een individu te worden gezien.
Lonnie van Brummelen
(Nederland, 1969) presenteert een nieuwe reeks landschappelijke
filmwerken die, onder de overkoepelende titel Grossraum (2004/2005),
een aantal Europese grenzen to
