Dave Cohen over een MOOS!-weekend.
Omdat ik niet geheel onervaren ben waar het MOOS-weekenden aangaat was ik vrijdagavond blij verrast. De commissie had er in tegenstelling tot wat ik gewend ben, voor gekozen het thema meteen in het vrijdagavondprogramma op te nemen. Niet alleen was het een reis door de tijd om van Amsterdam naar het Friese dorp te komen, ook met het wachten op het diner werd de tijd danig getart. Rond elven kregen we eindelijk te eten.
In hoog tempo werd de tijdreis voortgezet. Ditmaal terug in de tijd. Verdeeld in schoolklasjes moest er competitie worden geboden tegen de andere klasjes. Punten werden behaald door de vragen van de juffen en meesters goed te beantwoorden.
De commissie bleef die avond verbazen. Vindingrijk werd er tegen de kou gevochten met drank. Zowel om ons warm te houden als om ervoor te zorgen dat we het kamphuis niet meer zouden verlaten. Immers, aan het wagenpark buiten was af te lezen dat niemand met de trein was gekomen.
Op zaterdag kregen we een aantal workshops voorgeschoteld. Een daarvan werd gegeven door twee opper-Moosianen. Je kreeg er tekst en uitleg over MOOS!, Forum voor Joodse Jongeren. Had de weekendcommissie daar maar deel aan genomen. De rest van de workshops waren zonder meer leuk en gezellig, maar van een heus forum was weinig sprake.
Elk weekend is er een Algemene Leden Vergadering. Het lijkt zo makkelijk, het vorige jaar bespreken en het nieuwe bestuur installeren. Maar niets is minder waar. Vragen werden moties, principes werden vergeten en iedereen had voor alles dé oplossing. Het had alles weg van een parlementsvergadering in een Zuid-Amerikaans land. Waarom er achter MOOS! volgens de officiële spelling een uitroepteken staat werd me al snel duidelijk. Want er werd wat af geschreeuwd. Na het eten ging de klucht die ALV heet weer verder. Tig moties en stemmingen later was er een nieuw bestuur, moet de keukenstaf gewoon betalen en eten we volgend weekend kosjer.
Een vijfjarig jubileum moet gevierd worden, liefst op een speciale manier. Dat moet het idee zijn geweest toen de commissie het gala bedacht. De eerder zo tochtige eetzaal was getransformeerd tot een echte balzaal. In smoking en jurk is er tot in de vroege ochtend gedanst. Wel heb ik tussen die feestende massa een paar huilende croupiers zien zitten. Het is ook moeilijk om het iedereen naar de zin te maken.
Op zondag is de groep deelnemers doorgaans flink uitgedund. Brak na zo?n zware avond of al onderweg naar huis, komt het programma vaak in het geding. Zo ook dit keer. Wederom verdeeld in groepjes mocht men met een echte cameraman een filmpje maken over MOOS!. Wel een leuk idee met een leuk resultaat.
Het naar huis gaan gaf nog wat probleempjes. Niet alleen was het koud, het had ook aardig geregend. Het parkeerterreintje was niet berekend op zo veel auto?s, zodat naar een grasveld moest worden uitgeweken. Het gevolg was dat de meeste auto?s tot hun assen in de modder vast stonden.
Over het jaar genomen vormen de weekenden een hoogtepunt op de MOOS!-kalender. Het is altijd leuk en dat was deze keer niet anders. Klagen is inherent aan zo?n weekend en in ieder geval aan mij. Voor wie het volgende weekend organiseert: count me in!
