Waterstanden

De waterstand in het meer van Tiberias/Kineret, is in 24 uur 1 cm gezakt. Daarmee is het wateroppervlak 211 m en 59 cm onder zeeniveau gekomen. Ook het waterpeil in de Dode Zee zakt alarmerend.

De watersituatie in Israël is een voortdurende bron van zorg, en er wordt voortdurend naar werkbare oplossingen gezocht voor het toenemende watertekort. De Jordaan is op sommige plaatsen gereduceerd tot een zielig modderig stroompje, omdat zowel Israël als Jordanië enorme hoeveelheden water uit de rivier wegpompen.

Om in voldoende irrigatie van de grote tuinbouwgebieden op de Golanhoogte te voorzien wordt nu een enorm waterbassin gebouwd in de buurt van de verlaten stad Quneitra, nabij de grens met Syrië. Hierdoor zou minder water uit de Kineret behoeven te worden gepompt. De constructie van het ‘Quneitra reservoir’, het 18e in het gebied, wordt bewaakt door veiligheidstroepen van de VN. Voor het einde van dit jaar moet het reservoir bedrijfsklaar zijn.

Ook de Dode Zee is al tientallen jaren een bron van grote zorg. Door verdamping wordt het wateroppervlak gestaag kleiner, en ook het waterpeil zakt, in de laatste decennia van 393 m tot 413 m onder zeeniveau.

De hoofdschuldigen zijn het sterk toegenomen watergebruik in zowel Israël als Jordanië, waardoor er steeds minder water uit de Jordaan, de voornaamste watertoevoer, de de Dode Zee bereikt. Bovendien trekken industriegebieden aan de zuidoever van de Dode Zee een zware wissel op de watervoorraad. Het zijn vooral de kostabre mineralen die uit het zeewater worden weggefilterd, voor de vervaardiging van cosnmetica tot kunstmest. Een vermindering van watergebruik uit de Dode Zee stuit op weerstand: zowel Israëlische als de Jordaanse economie kan niet zonder de inkomsten uit deze takken van bedrijvigheid, die duizenden mensen aan beide kanten van de grens van werk voorziet.

Een acuut gevaar vormen de diepe gaten die ontstaan doordat het veel zoete grondwater de mineraalafzettingen in de zeebodem oplost waardoor verraderlijke, metersdiepe en -wijde holtes ontstaan. Hier kan ook de infrastructuur op de oever van de Dode Zee te maken krijgen, met als gevolg verzakkende wegen en bebouwing.

Het meest recente reddingsplan voor de Dode Zee bestaat uit een gegraven kanaal tussen de Rode en de Dode Zee (een oplossing die al door Theodore Herzl werd bedacht). Er wordt ook gesproken over een pijpleiding waardoor water uit de Middellandse Zee naar de Dode Zee zou worden gepompt. Milieuorganisaties zijn tegen, omdat de zee minder zout zal worden en haar unieke karakter zal verliezen. Bovendien duur het een aantal jaren voor het nieuwe water zich met het zoute Dode Zee-water zal hebben vermengd.
En het is vrijwel ondoenlijk investeerders te vinden voor dergelijke miljarden kostende projecten zolang de politieke situatie in de regio gespannen is.

Advertentie (4)