Nooit meer Transavia

Maurice Meijer over zijn laatste dilemma: vlieg je naar Israël met Transavia of met El Al?

Duur leek ons geen goed idee, dus dat was makkelijk. Maar daarna wordt je joodse geweten danig op de proef gesteld. Goedkoop is een erg joodse keuze, niemand zal het je al te zeer kwalijk nemen als je ervoor kiest deze mooie traditie in stand te houden. Het betekent echter wel dat je je zionistische broeders in de kou langs de startbaan laat staan! Dat doet pijn.Zoals ieder van ons heb ook ik namelijk een verdrongen schuldgevoel dat ik hier in dit polderparadijs woon, om met die zelfde El Al-boeing te worden ge-airlift als de Moffen weer komen. Bovendien ben ik natuurlijk flink gebrainwasht door alle zionistische propaganda die ik sinds mijn vroege jeugd heb moeten verduren. Beelden van mannen en vrouwen in tuinbroeken die de malariamoerassen droogleggen en sinaasappelboomgaarden aanplanten en van soldaten, joodjes zoals ik, die vechten als leeuwen. Waar een klein volk groot in kan zijn. Ik heb zelfs een tijdje in het land van onze voorvaderen gewoond toen ik er studeerde (als je zo de inhoud van het Mechina-programma mag omschrijven). Sindsdien heb ik het lef niet meer om te zeggen dat ik nooit alija zal maken. Het stemmetje blijft roepen. Dit is voor veel mensen dan ook dé reden om El Al te vliegen, je sust je geweten. Daarbij steun je de economie van Israël is de gedachte, hoewel het al sinds de jaren zestig bepaald geen derde-wereldland meer is. In Tel Aviv rijden tegenwoordig meer nieuwe BMW?s en Merecedessen rond dan in Amsterdam. Daarvoor hoef je het dus niet te doen.Waarvoor je het absoluut wel moet doen is om direct bij de heenreis al het gevoel te krijgen dat je in Israël zit. Je verlengt je vakantie met twee keer vierenhalf uur. Het begint eigenlijk al op het vliegveld, met het interview door zo?n verveeld security-meisje dat er duidelijk een te ruig uitgaansleven op na houdt en ook precies om die reden in Amsterdam woont. Later, in het vliegtuig, word je behandeld alsof je een schurftige hond bent. Verwacht geen vriendelijk woord en zeker geen glimlach bij je kosjere gaarkeuken-maaltijd! Het gevoel dat je in Israël bent, is dus niet ongegrond. Zeker niet als ongeveer tien minuten voor het ?gordels los? signaal gaat branden, de passagiers tot leven beginnen te komen. Voor je het weet bevind je je in een vliegende sjoek. Al met al een goed begin van de reis. Op Ben Goerion ben je inmiddels geheel geacclimatiseerd, zodat je je minder aan de slome douanier zal ergeren en je een betere deal met de opdringerige taxichauffeur zult sluiten.Hoe anders begint je vakantie met Transavia. Ondanks het feit dat het een Nederlandse onderneming is, heeft deze maatschappij terecht de bijnaam Transvertragia. Dus dat gehoopte voordeel valt weg. Het interview hoef je bij Transavia niet te ondergaan, juist dan mis je die lieftallige Yael, Dana en Lital. De service aan boord is ook al geen haar beter. Transavia heeft de aller, allerlelijkste stewardessen ter wereld! Ik moet toegeven dat ik nog nooit met Air Austria of met Air Kazachstan heb gevlogen, maar ik kan me niet voorstellen dat ze daar zulke chagrijnige herintredende bijstandsmoeders, die met moeite door het gangpad passen, de lucht in sturen. Voor de Hollandse prak die ze voor je neus smijten, hoef je het ook al niet te doen. Kokhalzend van de rodekooldamp diende ik voor alle zekerheid direct naar het geplastificeerde zakje te grijpen. Dit alles valt echter nog te overzien. De reden om nooit meer met Transavia te vliegen zijn de medepassagiers. Hollandser dan Hollands is de Tansaviaganger, een echte Kaaskop. Op een enkele EO-er na, zit je voornamelijk met campingasten in het vliegtuig. Deze keer gaat het naar Eilat in plaats van naar Benidorm. Als mijn buurman lucht krijgt van het feit dat ik vaker in Israël ben geweest, informeert hij slechts naar de bierprijs. Zijn makkers roept hij op om alvast een potje te maken voor de goudgele rakkers met de schokkend hog

Advertentie (4)