Een preventieve aanval?

We zijn vandaag in afwachting van wat mogelijk morgen kan gebeuren, of wat achteraf misschien niet eens doorgaat: de verwachte aanval van Amerika op Irak.

We weten ook dat van de Europese landen die tegen een aanval op Irak zijn het vooral Frankrijk en Duitsland zijn die hierin voorop gaan. Het is vooral Frankrijk, maar Frankrijk niet alleen , dat zich verzet tegen Amerikaans uni-lateralisme, het eenzijdig beslissen zonder voldoende overleg met de bondgenoten. Een rol speelt zeker de frustratie van Europeanen over het feit dat Europa niet meer het machtscentrum in de wereld is. Het besef is doorgebroken dat het nu Amerika is die de besluiten neemt en in feite geen overleg met, of toestemming van, zijn bondgenoten nodig heeft.En nu is er de onenigheid over een preventieve aanval op Irak. Dit probleem is niet nieuw voor Europa. We herinneren ons maar al te goed de reis die de Engelse Minister Neville Chamberlain, kort voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog in 1940, heeft gemaakt om Hitler te bezoeken. Chamberlain kwam terug naar Engeland met de boodschap ?no war in our time!?Chamberlain vertegenwoordigde het soort mensen dat ook vandaag de dag nog grote invloed heeft. Het zijn mensen die ten koste van alles oorlog willen vermijden, meest om de meest aanbevelenswaardige humane motieven. Maar laten we met beide benen op de grond blijven, het zijn vaak ook diegenen die zo handelen alleen uit politieke of financiële overwegingen.En stel U eens voor: hoe zou de situatie zich hebben ontwikkeld als Amerika, in 1939 of begin 1940, een preventieve aanval op Duitsland had gedaan? Ja, er zouden slachtoffers zijn geweest en veel schade, maar hoeveel miljoenen mensenlevens zouden zijn gespaard? En is die schade door de bomaanvallen op Duitse steden niet veel groter geweest dan het geval zou zijn geweest bij een tijdige preventieve aanval?En hier nog een goed voorbeeld: In 1981 gaf de toenmalige Israëlische eerste minister Menachem Begin opdracht de in Irak, door Frankrijk gebouwde, Osirak-atoomreactor te vernietigen. (De bij de Columbia-catastrofe omgekomen Israëlische astronaut Ilan Ramon, zijn nagedachtenis zij tot zegen, nam toen deel aan die actie).Israël is toen wereldwijd scherp bekritiseerd voor de vernietiging van die Irakese atoomreactor. Maar stel U eens voor dat Menachem Begin die opdracht niet zou hebben gegeven? Saddam Hussein had dan nu zijn voorraad atoombommen gehad en de wereld had er waarschijnlijk wel wat anders uitgezien.En Minister Begin heeft gelijk gehad en heeft met die actie ontelbare mensenlevens gered.En ja, ondanks de te verwachten slachtoffers en de schade die een Amerikaanse preventieve aanval met zich mee zou brengen, moeten we aannemen dat zo?n aanval in ieder geval de huidige, vrije en democratisch geregeerde landen in de wereld zal beschermen tegen chantage, vernedering en zelfs uitroeiing. En met de vernietiging van tonnen chemische en biologische wapens kunnen miljoenen levens worden gespaard.En ten slotte. Het is van het grootste belang dat wij weten met wie wij te maken hebben. Wij moeten kennis hebben van onze tegenpartij, in dit geval een Arabische tegenpartij. Wij moeten op de hoogte zijn van hun geschiedenis, hun godsdienst, hun levensomstandigheden, we moeten weten hoe hun heersers zijn en we moeten weten wat omgaat bij de gewone bevolking. Die kennis is onmisbaar als men tot een gefundeerd oordeel wil komen.8 Februari 2003