Hoeveel fouten nog?

Volgens Tom Spiero zal het premierschap van Arik Sjaron niet lang duren.

De verkiezing van Sjaron tot minister-president van de staat Israël is een fout. En hoewel het een fout is die mij zeer bezorgd maakt, kan ik niet nalaten tegelijkertijd vast te stellen dat het tenminste wel onze eigen fout is. Te lang in de geschiedenis van ons volk zijn wij slachtoffer geweest van de fouten van anderen. Het is een grote vooruitgang dat we in Israël voor onze eigen fouten verantwoordelijk zijn.De vraag is dan ook niet hoe vaak we nog fouten zullen maken. Het antwoord daarop is eenvoudig te geven: zo vaak als we leven hebben. Daarin onderscheiden wij ons van niemand. Hoeveel fouten we nog mogen maken, hangt nauw samen met hoe lang ons die fouten nog worden gegund.Voordat ik u wil meenemen in deze gedachtegang, wil ik eerst samen met u vaststellen wat Barak wél goed heeft gedaan. Door zijn sprong voorwaarts naar het ?eindspel?, een overeenkomst die een formeel einde van het conflict zou betekenen, heeft hij Arafat gedwongen duidelijk te maken dat er geen Israëlisch voorstel kan bestaan dat voor de Palestijnse Autoriteit acceptabel is. Dit is het gevolg van algemene Arabische politiek geen verantwoordelijkheid te willen accepteren voor de feiten die door Israëls Onafhankelijkheidsoorlog zijn geschapen. De Palestijnen ? in de door de PA gecontroleerde gebieden en daarbuiten – is door geen enkele Arabische leider verteld dat zij het bestaan van de staat Israël moeten erkennen en dat iedere hoop op terugkeer naar de situatie van voor November 1947 ? toen de VN het verdelingsplan van het Britse mandaatgebied Palestina goedkeurde – een illusie is. Dat feit alleen al verhindert het bereiken van een acceptabel resultaat uit rechtstreekse onderhandelingen, dat een formeel einde van het conflict inhoudt.Dit probleem wordt nog versterkt door het algemeen verbreide Levantijnse geloof dat wanneer er eenmaal een akkoord bereikt is, er met een beetje doorzetten een nog gunstiger akkoord bereikt had kunnen worden. Barak heeft zichtbaar gemaakt wat Rabin en Peres al wisten. Daarom waren zij voorstander van een proces van kleine stapjes. De Israëlische kiezer die voor vrede stemde is kennelijk in voldoende mate gedemoraliseerd door de hele gang van zaken om een terugkeer van Sjaron nu mogelijk te maken.Toen Arafat vorig jaar na de besprekingen in Camp David op rondreis ging, stelde hij vast dat er niemand te vinden was die zijn stellingname daar wilde steunen. Er was zelfs ruimte om Arafat de schuld te geven van het mislukken van die onderhandelingen. De ongeregeldheden die daarop onder Palestijnen uitbraken om uiting te geven aan hun teleurstelling en afgrijzen over het bestuur van de Palestijnse Autoriteit, kon – dankzij het bezoek van Sjaron aan de Tempelberg – met succes worden omgebogen tot een protest tegen de zich voortslepende bezetting van ?de gebieden? door het Israëlische leger. En inderdaad: na enige dagen van internationale verwijten aan het adres van Arafat, zat Israël weer met de Zwarte Piet.Israël heeft zich altijd op het standpunt gesteld dat er geen alternatief is voor onderhandelingen tussen de direct betrokkenen. Arafat daarentegen is een voorstander van internationalisering van het conflict. Aangezien er in Israël tussen links en rechts, religieus of seculier geen verschil van inzicht bestaat over de onwenselijkheid van internationalisering, lijken de omstandigheden voor verdere onderhandelingen voorlopig ongunstig.Intussen heeft het er alle schijn van dat de PA ernaar streeft Sjaron gekozen te krijgen in de verwachting dat zijn handelen als minister-president internationaal ingrijpen dichterbij brengt. Wanneer deze verwachting wordt gerealiseerd, is daarmee het begin van Sjarons einde in zicht.Daarnaast schrijft de Israëlische Basiswet de regering voor dat de Knesset uiterlijk op 31 maart het budget voor het lopende jaar moet goedkeuren. De kans daarop ziet er dit jaar wel heel beroerd uit. Als het niet luk