Bemoeizucht

Chamoeda, motek, boeba, boebelle… na al deze liefkozingen voelt men zich vrij om (al dan niet goed bedoelde?) raad te geven of, beter gezegd, zich met mij en mijn wonder te bemoeien.

Zo was vroeger de eerste vraag die men stelde tijdens een gesprek "Hoeveel verdien je?" Nu is deze vervangen door: "Geef je borstvoeding?" Ook werd ik in het winkeltje hier in het dorp aangesproken door een wildvreemde die vroeg of ik belangstelling had voor een cursus gymnastiek, zodat ik mijn figuur weer in oude staat zou kunnen herstellen. Net nu ik zo blij ben dat ik mijn oude spijkerbroeken weer kan aantrekken.De hele wereld, dat wil zeggen alle Israëliers, schijnen te weten waarom mijn wonder huilt. Niet dat ze vaak huilt, integendeel zelfs. Maar zij lijkt een voorkeur te hebben om met huilen te beginnen zodra we een supermarkt binnenkomen. Manhaftig probeer ik me van alle beschuldigende blikken niets aan te trekken en gooi ik lukraak wat blikken in het karretje, terwijl zij steeds harder gaat huilen. Soms hou ik dat niet vol en zo ben ik al een keer in de bedrijfskantine van een nieuwe supermarktketen ?"Zol po" (?goedkoop hier?) beland. Ik kan me geen treuriger omgeving voorstellen om je kind te voeden.Meestal probeer ik echter zo snel mogelijk de winkel te verlaten, maar wanneer zij in de rij voor de kassa paars aanloopt is er geen ontkomen meer aan: je hebt haar te warm aangekleed, je hebt haar te koud aangekleed. De gordels van haar stoeltje zitten veel te strak, straks stikt ze nog.Weer in de auto houdt mijn wonder op met huilen en schenkt ze mij de grootste glimlach die je je kan voorstellen. Vrolijk gaan we weer verder op zoek naar een andere supermarkt.Om aan al deze bemoeials te ontsnappen, wil ik eventjes naar Amsterdam.Nu blijkt echter dat het helemaal niets uitmaakt hoeveel paspoorten ik voor haar heb aangevraagd. Alleen met haar Israëlische mag ze het land uit. De dag nadat ik dat voor haar heb aangevraagd zijn alle overheidsinstellingen in Israël gaan staken. Deze staking duurt nu al ruim vijf weken en wie weet òf en zo ja, wanneer men ooit weer aan het werk zal gaan. Tot die tijd kunnen we het land niet uit. Een beangstigende gedachte.Hoe moet dat nu met mijn wonder?s eerste Sinterklaas in Nederland?