Joods labyrint van Nol de Jong, die vindt dat het tijd is dat joden weer gewoon mogen zijn. Een boek van Stella Muller, zelf gered door Schindler, over haar herinneringen aan de oorlog en de periode daarna. Hanna Kral tekent in Daar is geen rivier meer de verhalen van Poolse joden in de Tweede Wereldoorlog op.
Nol de Jong – Joods labyrint
Op een nacht wordt Otto Kant, de directeur van de Eerste Joodse
Verzekeringsbank, in zijn huis gearresteerd. Omdat Otto ervan overtuigd
is dat het hier om een misverstand gaat dat binnen enkele uren opgelost
is, verzet hij zich nauwelijks. Maar als hij na een rit in een auto in
een onbekend gebouw gevangen wordt gezet en ondervraagd wordt, begrijpt
hij dat het ernst is. In scherpe verhoren wordt hem gebrek aan
loyaliteit met de joodse denkbeelden verweten. Zijn tegenstanders zijn
erop uit hem te breken. Otto geeft zich niet gewonnen. Hij vecht terug
en opent de aanval op de arrogantie van het joodse bolwerk.
“Mijn boek is geïnspireerd op de werkelijkheid,” zegt Nol de Jong. “Ik
zie hoe joden en niet-joden elkaar in de greep houden van leed en
schuld. De naoorlogse generaties joden zitten nog altijd gevangen in
hun mededogen met hun mededogen met hun ouders: alsmaar verleden, amper
ruimte voor hun eigen pad. Ik hoop dat mijn boek een bevrijdende
werking heeft. Het onderwerp ligt gevoelig en is kwetsbaar, maar het
wordt tijd dat de joden gewoon mogen zijn.
“Nol de Jong (1947) groeide op in een joods milieu. Hij werkte in de
gezonheidszorg, als manager, adviseur en psychotherapeut. Nol de Jong
vervulde gastdocentschappen aan universiteiten in Nieuw Zeeland,
Tilburg en Amsterdam. Op zijn naam staan 35 publicaties in binnen- en
buitenland, waaronder twee boeken. Joods labyrint is zijn literair
debuut.
ISBN 90 5226 958 0
Gebonden, ca. ?20,-
Verschenen 13 november 2000
Uitgeverij De Geus
Stella Müller-Madej – Door de ogen van een vrouw
“Meteen na onze terugkeer uit de kampen kwam ons dienstmeisje van voor
de oorlog langs, Mania. Toen knapte er iets in mij. Ik wierp me in haar
armen en huilde. Mania stond tegen de muur geleund, zij aaide mij over
mijn nog steeds kale hoofd en herhaalde onduidelijk: ‘Dat ik dit nog
mag meemaken, je bent een engeltje, je bent een poppetje.’ Dit
wanhoopstafereel werd onderbroken door mama?s stem: ‘En wie had mij zo
flink beloofd om niet meer te huilen, dochtertje?’ Dat hielp, ik liet
Mania los en hield op met snikken.”
Stella Müller-Madej (Krakow, 1930) kwam als tienjarige in
Auschwitz-Birkenau terecht. Toen Oskar Schindler haar en haar familie
op de lijst van dwangarbeiders voor zijn fabriek zette, redde dat hun
leven. Ze beschreef haar herinneringen aan de oorlog en de periode
daarna in twee delen: Door de ogen van een kind en Door de ogen van een
vrouw.
Uit het Pools vertaald door Esselien ?t Hart
ISBN 90 5226 892 4
Gebonden ca. ?15,-
Verschenen in September 2000
Uitgeverij De Geus
Hanna Kral – Daar is geen rivier meer
Iedere lezing die de Poolse schrijfster Hanna Krall houdt, eindigt ze
met de vraag: “Vertel mij eens een verhaal. Dat waar gebeurd is? Iets
belangrijks? Het mag iemand anders overkomen zijn, of u zelf?
“Na enige stilte en aarzeling staat er dan altijd iemand op die zijn
verhaal aan haar wil toevertrouwen. De gesprekken voeren Hanna Krall
naar plaatsen over de hele wereld, waar waar Poolse joden na de
holocaust terecht zijn gekomen: Göteborg, Hamburg, Iowa City, New York,
Toronto, Cape Cod, Warschau.
Dagenlang praat ze met mensen die willen vertellen wat zij in de Tweede
Wereldoorlog hebben meegemaakt. Ze vraagt door, ook als de sessies
heftige emoties oproepen. In Daar is geen rivier meer heeft Hanna Krall
zestien van zulke reportages bijeengebracht. Bij elkaar vertellen ze
een universele geschiedenis. Een daarvan is met Kieslowski, regisseur
van Les Trois Co
