Over ouderwets en modern?wat is beter?

Lea Pagrach over de praktische tijden waarin we nu leven, een leven waarin we alles hebben. En toch…

Niets wordt ooit meer zoals het was. Ik weet nog dat één van de mooiste cadeau?s die ik kreeg een fiets was. De kamer werd ?s avonds afgesloten en slechts een blik door het sleutelgat lichtte een tipje van de sluier?de kamer was versierd en het cadeau was zo slim neergezet dat ik dat net niet kon zien. En wat voelde ik me dan verwend met een nieuwe jurk, of een Barbie, maar het allermooiste cadeau was een fiets, met terugtraprem. Maar dat was ook noodzakelijk want ik ging van de lagere school naar middelbaar en moest iedere dag een flink eind trappen. Maar mooi was ?ie, die fiets. En gestolen ook later.En nu? Zijn we nu zo tevreden met alles wat we hebben? Zijn kinderen nog echt blij met een pakje kaarten of een setje dominostenen? Ik denk het niet. En als ik naar mezelf kijk dan denk ik wel eens: waar zijn we nu mee bezig?Ik word gewekt door een wekkerradio, gelukkig wel afgestemd op de klassieke zender. Ik schakel even de televisie in om te kijken wat er voor rampen zijn gebeurd terwijl ik sliep. Terwijl ik de was uit de machine haal en in de droger stop poets ik mijn tanden met een elektrische tandenborstel. Beneden word ik omslachtig begroet door de twee honden, Saar en Sophie, respectievelijk elf en een jaar oud. Ik geef ze eten en maak het ontbijt in orde, de benodigde ingrediënten staan in een van de meest recente aanwinsten, een grote Amerikaanse koelkast die op afroep ook zo vriendelijk is ijsblokjes dan wel ijswater te leveren. In de tussentijd wordt het theewater gekookt door de electrische waterkoker en warmt het espresso-apparaat vast op voor een heerlijk kopje koffie. Even de vaatwasser uitruimen en dan met een kopje thee de krant lezen die in alle vroegte, ik word van het tijdstip dagelijks op de hoogte gehouden door de honden, in de bus valt. De jongste hond is inmiddels zo vriendelijk die krant te komen brengen.Na het ontbijt in bad en aankleden, wat huishoudelijke rompslomp en dan aan het werk. Ik schakel de computers in, een oude waar ik geen afstand van kan doen en die wordt gebruikt voor de ?Jingles-werkzaamheden? en een laptop voor mijn redactiewerk voor Hakehillot en Hakehilla, de uitgaven van het NIK en de Joodse Gemeente Amsterdam waarvan ik de eindredacteur ben. De laptop heeft wel een razendsnel ISDN-modem dus daarmee haal ik even al mijn mail op. Ik check dan ook nog even hoeveel bezoekers mijn website: www.stichtingjingles.nl heeft gehad en beantwoord de meest urgente mails. Ik kijk allang niet meer zo verlangend uit naar wat de postbode me te brengen heeft; wat echt belangrijk is heeft mij immers al virtueel bereikt.Op de dagen waarop ik niet voor Jingles aan het koppelen ben ga ik regelmatig met de auto op pad. Dat kan zijn voor een artikel voor een van de bladen waar ik voor werk, maar ook voor een vergadering of een privé-bezoek. De auto kan ik pas starten als ik de startcode heb ingevoerd, de airconditioning zorgt voor ramen die niet meer beslaan en mocht het vriezen dan spray ik de ruiten schoon zodat ik niet meer hoef te krabben. De mobiele telefoon heb ik ?s nachts al opgeladen dus die zet ik aan en knoop mezelf vast aan een draadje met een oortelefoontje. Bloedgevaarlijk als je dat niet doet, je herkent ze op de grote weg al snel, slingerend, met 80 kilometer op de middenbaan plakkend, bellend met mensen waarmee afspraken gemaakt moeten worden want niet zelden zie ik ze ook nog schrijven tijdens het rijden!Na de telefoon dan het nieuwste snufje, een navigatiesysteem. Ik ben nooit meer de weg kwijt. Althans, als Annabel ?zo heb ik haar genoemd naar het liedje: ?Annabel, ik ben niets zonder jou?- niet op de meest cruciale momenten haar mond houdt. Mijn geliefde echtgenoot was het zat om mij steeds telefonisch te moeten begeleiden. Ik heb namelijk geen coördinatievermogen. Vraag me waar ter wereld dan ook waar de beste supermarkten of ware