Nechama

"Nechama betekent troost in het Hebreeuws. Tevens is het een vrouwennaam. Onze Nechama is geboren in 1959 en zij noemt zich sinds een jaar of vijf Gal, golf." Smuel in zijn nieuwe column over zijn nichtje Nechama. Zij moest haar ouders troost brengen, na het overlijden van haar broer in de Sinai-oorlog.

Nu is dit allemaal niet toevallig. Nechama’s broer, Benjamin, is omgekomen in de Sinai-oorlog in 1956. Hij is op de tweede dag van de oorlog doodgeschoten in de Mitla-pas. Volgens de reconstructie van zijn moeder Rachel was zijn dood het gevolg van het ongeduld van zijn commandant, Ariel Sjaron. En hoewel Rachel en haar man Jacobi op de Likoed stemmen, heeft zij Sjaron nooit kunnen vergeven. Maar daar gaat dit verhaal niet over.Dit verhaal gaat over Nechama, een klein schuchter meisje dat zeker niet was geboren als haar broer, die drie jaar voor haar geboorte omkwam, nog geleefd had. Dat ging zo. Zowel mijn oom Jacobi als mijn neef Benjamin was opgeroepen. Op de tweede dag van de oorlog belden twee militairen aan bij mijn tante Rachel. Zij wist wat dit betekende en vroeg: "Wie van de twee?". Hun antwoord was: "Uw zoon, Benjamin.? Rachel huilde niet en toonde geen enkele emotie. Later vertelde zij mij dat zij ook niets voelde. Het was alsof het leven uit haar lichaam trok – nu meer dan veertig jaar geleden – om er nooit meer terug te keren.Jacobi, haar man, keerde gelukkig wel terug uit het leger. Hij zag dat er met zijn vrouw iets ernstigs aan de hand was, maar wist niet wat. Psychologen en psychiaters waren in het Israël van toen maar weinig populair of zelfs niet voorradig. Jacobi is een doortastende man en maakte welbewust het volgende plan om zijn vrouw te redden: Benjamin zou begraven worden in Har Herzl, in Jeroesjalajiem. Dan kon Rachel, die in Holon woont, niet zo vaak naar het graf en zou zij minder vaak verdrietig zijn. Verder zouden zij nog een kind nemen, een broer of zus voor Gideon, die elf jaar oud was toen Benjamin overleed. Het werd een zusje. Jacobi dacht dat zijn vrouw haar handen vol zou krijgen aan Nechama en dat het meisje haar zou troosten voor het verlies van Benjamin.Rachel vertelde mij later wat een verschrikkelijke tijd de zwangerschap voor haar is geweest. Zij was 41 jaar en bij de gynaecoloog kwam zij steeds vrouwen van rond de twintig tegen. Jonge vrouwen, die heel gelukkig en gespannen wachtten op de geboorte van hun eerste kind. Rachel kon alleen denken dat zij zich ouder voelde dan aartsmoeder Sara en zij kon de gedachten aan en het verlangen naar Benjamin nauwelijks onderdrukken. Toen Nechama uiteindelijk geboren was, leed Rachel zonder het zelf te weten aan een postnatale depressie. Postnatale depressie, ofwel somberheid na de bevalling, komt veelvuldig voor bij vrouwen die voor of tijdens hun zwangerschap een zwaar verlies hebben geleden. Wegens de zwangerschap is er weinig ruimte voor rouwgevoelens, net zoals het geval is bij iemand die na de dood van zijn geliefde partner te snel hertrouwt.Nechama was klein en tenger en is geboren in een voor haar niet te doorgronden wereld. Haar moeder deed haar best, maar was emotioneel niet beschikbaar. Dus zocht Nechama steun en geborgenheid bij haar vader en haar oma die een verdieping lager woonden. Nechama was ook een huilkind. Zij huilde maandenlang elke nacht en werd dan uit bed gehaald door haar vader Jacobi, die haar geduldig urenlang probeerde te kalmeren. En hoewel hij dat nooit liet zien, begon ook hij emotionele scheuren te vertonen. Hij werd ongedurig tegen de arbeiders die bij hem in dienst waren en gaf Gideon meer dan eens een grote mond.Ondertussen had niemand door dat Rachel depressief was. Zij kon niet huilen om haar gedode zoon en kon ook niet blij zijn met haar dochter. Eigenlijk is dit sindsdien niet veranderd. Ook Nechama kon geen vreugde beleven aan haar leven. Zij wist dat zij een troostkind was, maar wist zich daar geen raad mee. Tot op de dag van vandaag is zij trouw aan haar ouders