Deportatie uit Joods Ziekenhuis te Rotterdam herdacht

Op 26 februari zijn de slachtoffers van de deportatie vanuit het Joodse Bejaardentehuis, het Joodse Ziekenhuis en het Joodse Weeshuis herdacht met een minuut stilte.

Woensdagmiddag 26 februari zijn de slachtoffers van de deportatie vanuit het Joodse Bejaardentehuis, het Joodse Ziekenhuis en het Joodse Weeshuis herdacht met een minuut stilte. Een aantal van de tientallen aanwezigen was zichtbaar aangeslagen door de herinneringen aan het drama dat zich zestig jaar geleden voltrok in de Schietbaanlaan in Middelland. Omdat het ziekenhuis destijds tot de afgelegen gebieden van Rotterdam behoorde, merkten weinigen iets van de razzia. Bovendien waren de slachtoffers volledig weerloos en niet in staat te vluchten voor het onheil dat op hen afkwam. De angst onder de patiënten en verpleegsters moet groot zijn geweest.Een van de aanwezigen bij de herdenkingsplechtigheid is de heer Fransman (84). Zelf heeft hij niets van de bewuste middag gezien, maar de verhalen die hij erover heeft gehoord spreken tot de verbeelding. Een goede bekende uit Amsterdam wist de man te vertellen dat de Duitsers Amsterdamse joden tegen hun wil hadden ingezet om te helpen met het ontruimen van het ziekenhuis. Alle patiënten, ongeacht leeftijd of lichamelijke gesteldheid, werden mede door geloofsgenoten van hun bed gelicht en per brancard door de Duitsers in de vrachtwagens gezet.Ook mevrouw Waterreus (82) heeft nare herinneringen aan 26 februari 1943. Een bevriende verpleegster werd zonder pardon afgevoerd naar Sobibor. "Ik heb geluk gehad dat ik met een Nederlandse man ben getrouwd. Daardoor heb ik de oorlog kunnen overleven. Samen met mijn man bezoeken ik elke herdenking die er plaatsvindt. Om troost te zoeken, want ik heb zo’n honderd familieleden en vrienden verloren tijdens de oorlog. Ik ben de enige die de holocaust heeft overleefd."Naast de minuut stilte waren er korte toespraken van burgemeester Opstelten en rabbijn Evers. Beiden hamerden op het belang van het in leven houden van de afgrijselijke herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Evers stelt dat slachtoffers en nabestaanden nog altijd geen troost hebben kunnen vinden, omdat de wonden nog steeds diep in hun ziel snijden en niet willen helen. Het feit dat er relatief veel jongeren aanwezig waren bij de herdenking zal hen goed hebben gedaan.Bron: Rotterdams Dagblad, 26 februari 2003.RTV Rijnmond maakte een reportage van de herdenkingsplechtigheid.