Ik ben in Israël en kan het niet geloven

Met meer dan 55 kilo bagage is JS aangekomen in Israël. Zij heeft alija gemaakt.

Er was een staking. Het was niet echt duidelijk wie of wat er staakte maar dat er wat gaande was, was zeker. Gelukkig bleek het kantoor waar ik moest zijn al om vier uur met de staking te zijn gestopt. Wat niet wil zeggen dat zij nu meer deden dan het hoog nodige. De gratis telefoontjes naar het thuisfront waar het Aliyah Department in Nederland me lekker mee had gemaakt, konden bijvoorbeeld door de staking niet doorgaan.Weer beneden in de aankomsthal bleek godzijdank dat ook het bagagepersoneel niet meer staakte. Alle drie mijn tassen waren gearriveerd. Er zat een ietsje pietsje meer in dan 55 kilo, ik wist tenslotte niet watvoor weer ik kon verwachten.De stakingen stelden me op een raar soort manier gerust. In een land dat in oorlog is hebben de mensen wel iets anders aan hun hoofd dan te staken, dus misschien zou het toch een beetje meevallen. Maar in de auto op weg naar het dorpje in het Noorden werd me duidelijk dat er toch iets aan de hand is, je kunt niet zomaar elke weg inslaan.Ik heb de paar dagen dat ik hier nu ben dan ook het dorpje nog niet verlaten. Ik heb, nu ik er zo over nadenk, eigenlijk vrijwel nog niets anders gedaan dan in de zon zitten, de buurman helpen met mandarijnen plukken en geiten aaien.Wat kan ik zeggen; het is weer eens wat anders.Vorige colums van JS vind je in het archief van de jongerenrubriek.