Publieke opinie

Jitsgak Moëd: "Linkse intellectuelen in West-Europa en hun Israëlische intellectuele, linkse collega?s offeren al jaren de joods-zionistische ideologie op aan hun linkse idealen."

Eerste voorbeeld. Enkele dagen geleden, in het programma 2 Vandaag, interviewde André Zwartbol Benjamin Netanjahoe. De toon van Zwartbol was uitermate vijandig. Netanjahoe stelde in het interview bijvoorbeeld dat het Israëlische leger zich uitermate terughoudend opstelt tegenover Palestijnse stenengooiers en dergelijke. Reactie Zwartbol: ?Hoezo terughoudend?? met een toon van: ?Wat je daar zegt is toch volslagen onzin??.Tweede voorbeeld. De interkerkelijke ?vredesactivist? Mient-Jan Faber beweert in de Volkskrant dat de vluchtelingen van 1948 het recht moeten hebben om naar hun vroegere woonplaats terug te keren, daarbij steun verlenend aan het recente standpunt van een andere vredesactivist – de heer Yasser Arafat. Dat deze terugkeer het einde zou betekenen van de Staat Israël is waarschijnlijk een bijkomstigheid voor Faber en een begrijpelijke doelstelling voor Arafat.Op zaterdagavond 3 februari, vertoonde het Journaal van acht uur een uitgebreid en meelijwekkend gesprek met een Palestijnse familie in een vluchtelingenkamp in Libanon, voor wie de hoop op die terugkeer een vast onderdeel van hun bestaan is geworden. De bedoeling van de uitzending van dit gesprek was waarschijnlijk het opwekken van begrip voor het standpunt van Mient-Jan Faber en zijn mededenkers uit progressief-linkse kringen.Dit zijn voorbeelden van de houding van progressief-linkse intellectuelen in West-Europa (zie ook een artikel in The Economist van 3 februari over de verkiezingen in Israël getiteld ?Saying no to peace?). Zij kunnen zich er op beroepen dat ze geen negatieve gevoelens koesteren jegens Israël, immers hun Israëlische vrienden beweren ook al jaren lang dat recht gedaan moet worden aan de Palestijnen. En dan kunnen Max van Weezel en Willem van der Sluis in het NIW van 2 februari wel stellen dat die terugkeer een stap te ver is, maar het zijn hun Israëlische intellectuele, linkse collega?s die al jaren de joods-zionistische ideologie opofferen aan hun linkse idealen. Zij hebben daarmee een opening verschaft aan Arafat cum suis om steeds hogere eisen te stellen aan een ?vredesverdrag?.Barak en zijn politieke medestanders hebben die lijn gevolgd: telkens meer – eenzijdig gebleken – concessies: eerst het principe van een Palestijnse staat, dan een steeds groter gedeelte van de West Bank, dan stukjes grond buiten Jeruzalem, dan stukken van de Oude Stad, dan de Tempelberg en dan ten slotte de terugkeer van de vluchtelingen: eenzijdige concessies betekenen zwakte en zwakte betekent ruimte voor méér concessies, enzovoort.Gelukkig heeft Arafat zich in de laatste stap vergist: hij heeft te hoog ingezet. Een beoordelingsfout. Zelfs de linkse intellectuelen in Israël zijn niet bereid tot een collectieve suïcide die het gevolg zou zijn van de invasie van Israël door een paar miljoen Palestijnen. En daar denken dan de joodse linkse intellectuelen in de rest van de wereld kennelijk hetzelfde over.De publieke opinie is echter in het algemeen zeer beïnvloedbaar door de – immers objectief geachte – media. Ook de meeste – politiek correcte – Nederlandse joden worden door deze media beïnvloed. En die media worden veelal gevoed door standpunten van vrienden en politieke medestanders van Mient-Jan Faber c.s.. In de komende maanden, met de komst van regering Sjaron, zullen deze standpunten ruime aandacht en zelfs steun krijgen in de media. Sjaron zal worden geïdentificeerd met de gruwelen van Sabra en Sjatila en met andere misstanden. Zoals in Nova van 3 februari worden de meningen van Palestijnse vluchtelingen opgetekend als de hoogste waarheid en, door de voorlichting die hun voorgeschoteld wordt, beschouwen zij Sjaron als de primaire oorzaak van hun ellende. Dit zou best eens een voorloper kunnen zijn van wat