Een gesprek met actrice Heleen Pimentel

Heleen Pimentel is een mooie elegante vrouw. Klein van stuk, sierlijk in haar bewegingen en innemend in haar optreden. Wie haar ziet, hoopt in stilte er ook zo te mogen uitzien op 87-jarige leeftijd.

Een halve eeuw geleden was ze Nederlands ‘Actrice van het jaar’, in 1952 om precies te zijn. Tientallen jaren verdween ze van de planken en van de buis. Haar gezin ging vóór en het werk van haar man als internist was belangrijker, althans voor anderen, vond ze. Nu maakt ze een ongelofelijke come-back. Hoewel ze 87 is, staat ze weer fier op het toneel. Minstens 4 soms zelfs 5 avonden in de week. En als ze na deze productie opnieuw wordt gevraagd, zegt ze geen nee. Een gesprek met Heleen Pimentel.Ze is een mooie elegante vrouw. Klein van stuk, sierlijk in haar bewegingen en innemend in haar optreden. Wie haar ziet, hoopt in stilte er ook zo te mogen uitzien op 87-jarige leeftijd.In het toneelstuk ‘Gloed’, dat overal met lof is ontvangen en avond aan avond volle zalen trekt, speelt Heleen Pimentel een 91-jarige vrouw, vroeger voedster en vervolgens huishoudster van een van de hoofdpersonen. Broos en toch zelfverzekerd staat ze op de planken, naast Eric Schneider en Dries Smits. Op de première-avond in Delft geniet ze van alle complimenten. Zichtbaar en oprecht verheugd over zoveel belangstelling en erkenning na al die jaren. Maar tegelijkertijd een actrice in woord en gebaar: de bewegingen gecontroleerd en iets uitvergroot, de glimlach iets langer aangehouden. Thuis in haar mooie flat in Oegstgeest poseert ze ongemakkelijk, bijna verlegen als een jong meisje, voor de fotograaf. Ze kan niet zo goed tegen de aandacht voor haar persoon, zegt ze. En als ze op het toneel staat dan? ‘Dat is anders, dan ben ik iemand anders.’ Hoe het toneelspelen haar bevalt na al die jaren? ‘Ik voel me er zó thuis. Gek hoor, ik heb 24 jaar niet gespeeld, maar het is alsof ik niet ben weggeweest.’ Maar ze is wél weggeweest. Heel lang zelfs. Sinds 1956 heeft ze vrijwel geen toneel gespeeld. Alleen twee producties eind jaren zeventig en wat televisiewerk, zoals in ‘De kleine zielen’ (69/70) en ‘Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan’ (75/76).GezinAl die jaren heeft ze voorrang gegeven aan haar drie kinderen, twee pleegkinderen en het werk van haar echtgenoot, prof. dr. Andries Querido, hoogleraar inwendige geneeskunde in Leiden en ‘bouwdecaan’ van de Medische Faculteit in Rotterdam. Twee jaar geleden is hij op 88-jarige leeftijd overleden.Gekozen voor het gezin dus boven het toneel? Heleen Pimentel, in het dagelijks leven Querido geheten: ‘Dat is geen keuze geweest. Maar een onmogelijkheid om het anders te doen. Als je aan een gezin begint, moet één van de twee beschikbaar zijn voor de kinderen. Mijn man had geen werk waarbij hij keurig op tijd thuis kon zijn. Zeker toen hij voor de medische faculteit werkte, was hij vaak weg. Mijn dochter, de jongste, heeft hem veel gemist in die jaren. Zo tussen haar tiende en vijftiende.’Het werk van haar man boven haar eigen carrière gesteld?’Mijn man vond het zó vanzelfsprekend dat zijn werk belangrijker was. En laten we eerlijk zijn, dat wás het toch ook. Een arts, een specialist endocrinologie, is toch veel noodzakelijker voor de mensheid dan het rolletje dat ik speel.’ En na enige stilte: ‘Voor mij persoonlijk was die rol natuurlijk belangrijker. Ik heb veel aanbiedingen gehad in die jaren en soms met bloedend hart nee gezegd.’VriendschapToen na al die tijd dus onverwacht het telefoontje kwam om in ‘Gloed’ mee te spelen, heeft ze niet lang geaarzeld. ‘Ik vond het heel heerlijk dat ze me belden. Voor wie moest ik nog thuisblijven? Ik had geen enkele reden het niet te doen. Of de kinderen het niet gek vonden? Ik geloof het niet.’ Gekscherend: ‘Ik weet natuurlijk niet wat ze achter mijn rug zeggen. Ze hebben me wel gewaarschuwd: je gaat niet op een station staan blauwbekken.’ Maar daar is geen sprake van. Ze wordt met de auto

Advertentie (4)