De PvdA en Het Heilige Land: een duivels dilemma

Er bestaat een verband tussen het desastreuze resultaat van de Tweede Kamer verkiezingen voor de Partij van de Arbeid en haar standpunt in het conflict tussen Israël en de Arabische wereld. In dit artikel wil ik u dit verband duidelijk maken.

Getuige de handtekening die toenmalig fractievoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven eind september onder de steunbetuiging van Stop De Bezetting, de beweging van Gretta Duisenberg, zette, kijkt de PvdA met name naar Israël voor het doen van stappen om een einde te maken aan de bestaande oorlogssituatie. Die handtekening werd niet zozeer geplaatst om dat standpunt aan Israël duidelijk te maken, maar eerder aan de Nederlandse kiezer. Vooral sinds de buitenlandse politiek overwegend een zaak van de Europese Unie is, zijn verklaringen over de internationale politiek met name verklaringen van binnenlandspolitieke aard. Het zijn momenten waarop je als partij kan laten zien waar je staat, welke normen en waarden je hoog houdt. En dan gaat op: hoe verder het probleem, hoe makkelijker het probleem. Niet zelden heeft een conflict dat zich ver weg voltrekt maar twee kanten: een goede en een slechte. Het Midden Oosten lijkt daarvoor ver genoeg. En wat de handtekening van Jeltje van Nieuwenhoven dan wellicht nog meer rechtvaardigt is het feit dat de Israëlische zusterpartij van de PvdA, Avodah, deel uit maakte van de thans demissionaire regering Sharon. Daar valt dus ook al niet meer mee te praten. Dat is een verkeerde conclusie.Wat voor Nederlandse sociaal-democraten in dit geval een buitenlands probleem is, is dat voor Israëlische sociaal-democraten niet. Om bij voor Nederland actuele terminologie te blijven: het probleem heet Veiligheid Op Straat. Laten we eerst naar de Israëlische kiezer kijken en dan naar de Israëlische partijvorming.Een jaar nadat de Tweede Intifada begon – waarover straks meer -, was zo’n 70 procent van de Israëlische bevolking nog steeds voorstander van een vredesregeling met de Palestijnen langs de lijnen zoals besproken in Camp David, ruim twee jaar geleden. Inmiddels wordt door de bevolking eerst en vooral veiligheid op straat geëist. Koste wat kost. En dat komt niet alleen door het grote aantal doden dat valt te betreuren. Honderden burgers ? aanvankelijk in meerderheid aanhangers van vredespolitiek ? zijn voor de rest van hun leven verminkt: zij missen ledematen, gezichtsvermogen of zijn anderszins veroordeeld tot een dramatisch andere vorm van levenslange straf.Zowel in Nederland als in Israël heeft het verlangen naar veiligheid op straat geleid tot de vorming van een nieuwe partij. In Nederland heeft die partij – LPF – 26 zetels gewonnen en in Israël – Ons Israël/Israël Beteinu – 4 zetels. Beide partijen hebben gemeen dat zij stemmen trokken door oplossingen voor bestaande problemen te suggereren die in strijd zijn met de wet en het internationale recht.De oorlog die twee jaar geleden startte staat bekend als de Tweede of Al Aqsa Intifada. Dat is een misleidende naam. De Intifada was een volksopstand van de Palestijnen die in 1987 begon. Hij was gericht tegen de uitzichtloosheid van de situatie in de gebieden die na de Zesdaagse Oorlog in 1967 door Israël bezet waren. De politieke leiders van de Palestijnen hadden er part noch deel aan. Zij verbleven elders en waren er minstens zo door verrast als de Israëlische regering. Door de huidige oorlog de Tweede Intifada te noemen, ontneemt de Palestijnse Autoriteit haar volk niet alleen het eigendom van die authentieke uiting, maar suggereert ze alsof deze oorlog door het volk geïnitieerd en gedragen is. We zullen nooit weten of dat het geval is. Want sinds haar politieke leiders zijn teruggekeerd uit Tunesië, heeft het Palestijnse volk nog minder in de melk te brokkelen. Zij wordt in ieder geval niet door het Palestijnse volk gevoerd. En nu kom ik terug bij de normen en waarden die sociaal-democraten uit willen dragen.De Arabische wereld heeft gemeen dat de naties, die grotendee