Vanaf nu schrijft Lion Lissauer (22), bekend van zijn twee jaar durende correspondentie met Natasha Gerson voor het NIW, een tweewekelijks column voor Joods.nl over zijn leven als Joodse student.
Afl. 1: Jewfro.
De Jewfro
Voor degene die de term Jewfro niet kennen: neem het enorme afro-kapsel van Michael Jackson in de tijd dat hij nog zwart was en z’n neus nog vast zat, en bedenk dan de Joodse variant op dit kapsel. De eerste keer dat ik de term Jewfro hoorde zal ik waarschijnlijk een jaar of dertien geweest zijn. De term sloeg namelijk op mij en mijn abnormaal dikke bos krullen die letterlijk in de hoogte groeide in plaats van in de lengte, zoals hoofdhaar behoort te groeien. Hoewel ik die pluizige massa zeer vervelend vond toentertijd, liep mijn moeder overal met mij en mijn jewfro te pronken.
“Kijk, heb ik gemaakt!†zei ze dan tegen haar vriendinnen, op mij wijzend. “Helemaal zelf gekweekt!†En vervolgens begonnen haar vriendinnen dan schaamteloos, en uiteraard in het openbaar, met te veel handen aan mijn onweerstaanbare pijpenkrullen te friemelen.
De tijd ging voorbij, ik werd ouder en mijn wilde bos krullen maakte plaats voor een strak geschoren marinierskapsel dat bij mijn moeder nog steeds koude rillingen opwekt. Maar toen ging ik op stage naar Jeruzalem voor vijf maanden en om moeders een pleziertje te doen, beloofde ik haar mijn hoofd flink in de zon te zetten en mijn haar weer tot abnormale proporties te kweken. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik na vijf maanden Jeruzalem de aankomsthal op Schiphol inliep en verdwaasd rondkeek naar eventuele ouders die mij om de nek zouden kunnen vliegen, verdwenen er, voordat ik me realiseerde wat er gebeurde, twee gedreven moederhanden met lichtsnelheid in mijn haar.
Leuk en aardig, maar toch bleef ik mij ergeren aan de enorme plukken overtollig haar die voor het gezicht bleven bungelen. Totdat ik een paar weken geleden een nieuw paspoort en rijbewijs aan moest schaffen. Aan het loket van de gemeenteadministratie Utrecht werd ik geholpen door een gezette blondine van achter in de veertig die niet kon stoppen met giechelen. Ze legde mij het afschrikwekkende bedrag voor, waarbij mijn adamsappel spontaan salto’s begon te maken. Tot overmaat van ramp bleken bovendien mijn pasfoto’s niet goed te zijn. Die moest ik dus opnieuw laten maken bij een ander loket. Toen ik naar mijn portemonnee greep en tot de constatering kwam dat deze leeg was, bood zij mij spontaan aan de pasfoto’s voor te schieten. Wat? Zij mijn pasfoto’s betalen? Waarom? Ze kende me niet eens! Afijn, ik bedankte haar duizendmaal en na een half uurtje stond ik weer aan haar loket met de nieuwe, en nu perfecte pasfoto’s. Bij het aanzien van deze nieuwe foto’s begonnen haar ogen in haar hoofd rond te tollen. Zat ze nou met me te flirten? Ik had haar zoon kunnen zijn! Eventjes zat ik met mijn handen in mijn haar en… ahaah! Jewfro! Dat was dus hetgeen dat haar wild maakte.
Die dag heb ik iets over de Jewfro geleerd. Behalve de drie pijpenkrullen die dwars door je gezichtsveld heen schieten bij elke stap die je zet, zitten er wel degelijk voordelen aan zo’n onbedwingbare bos krullen. Na het loketbediende-incident ben ik nog een drietal keren benaderd door vrouwelijke studiegenoten met de vraag of ze “eventjes die krullen aan mochten rakenâ€. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!
Mijn conclusie is dus: dames zijn er gek op! Dus voor alle Joodse mannen thuis die eraan denken om hun kroeskop te kortwieken: niet doen, je weet maar nooit wanneer het je van pas kan komen!
