Naast het officiële Joods Marokkaans Netwerk Amsterdam bestaan er ook kleinschaligere initiatieven waarbij Joden en Moslims in Nederland elkaar ontmoeten. Een voorbeeld daarvan is de MoJo (moslims en Joden) Meiden. “We wilden zelf wel eens zien of Joden en moslims het met elkaar kunnen vinden.”
Latifa Brahmi (accountmanager uit Gorkum) en Sharon Polak (sociaal psycholoog uit Amsterdam) praten enthousiast over de plannen voor de MoJo meidengroep voor 2007. Ze maakten die plannen eerder deze week onder een etentje. Hoe is de groep ontstaan waarvan ze elkaar kennen?
Sharon: "Ruim een jaar geleden ontmoette ik Esmaa, moslima van Marokkaanse afkomst, op een bijeenkomst. We raakten aan de praat en constateerden dat er binnen onze Joodse respectievelijk islamitische kennissenkring beelden en vragen heersten over ‘de ander’. De Joodse vrouwen die ik ken hadden nauwelijks contacten met moslima’s. Esmaa vertelde me dat hetzelfde gold voor haar vriendenkring. Het leek ons leuk om nieuwsgierige vrouwen bij elkaar te brengen. Niet alleen Joods en islamitisch, maar ook van beide kanten religieuze en minder religieuze vrouwen zodat een divers gezelschap zou ontstaan. De eerste ontmoeting was met ruim twintig meiden van tussen de 20 en 40 jaar uit onze beide kennissenkringen. Sindsdien zijn we zo’n acht keer bij elkaar gekomen. De meeste van ons wonen in Amsterdam, maar er zijn ook een paar vrouwen van buiten de Randstad."
Latifa: "Al bij de eerste ontmoeting kwam naar voren dat vrijwel iedereen eerst maar even het thema ‘politiek in het midden-oosten’ buiten beschouwing wilde laten. We wilden een veilige omgeving, waarin niemand zich hoeft te verdedigen. Elkaar gewoon eens leren kennen – zelf uitvinden waar de verschillen en overeenkomsten zitten. Het is trouwens niet zo dat politiek als onderwerp krampachtig wordt vermeden: ten tijde van de laatste Libanon-oorlog zijn we juist met de groep bij elkaar gekomen om erover te praten. Dat was niet alleen maar makkelijk. Het blijft zo dat de Joodse vrouwen zich het meest identificeren met de Israëli’s, en de moslima’s met de Palestijnen. Maar we voelden ons tegen die tijd al veilig genoeg bij elkaar om ook pijnlijke thema’s te bespreken."
Sharon: "Op een bepaald ogenblik ging het over de manier waarop de media de oorlog met Hezbollah versloegen. Een van de moslim meiden zei dat ze de Nederlandse media sterk bevooroordeeld vond, in het voordeel van Israël. Een Joodse vrouw zei toen: “Ik begrijp wat je bedoelt, want ik heb dat precies omgekeerd.” Er werd toen hard gelachen. Maar eerlijk is eerlijk: ik moest soms ook hard slikken toen er verteld werd wat er thuis voor de t.v.’s door broers en ouders van de meiden werd gezegd. Maar ik kon wel vertellen dat ik me én sterk verbonden voel met Israël én het bijzonder pijnlijk vond wat er in Libanon gebeurde, zonder dat iemand mijn kop eraf beet. Die avond hebben we trouwens niet de hele tijd gepraat over Israël en Libanon. Na een tijdje ging het over werk, familie, de liefde."
Waaruit bestaan de ontmoetingen dan vooral, als politiek niet het belangrijkste onderwerp is?
Latifa: "We zijn een dagje naar Antwerpen geweest, waar we de Joodse wijk hebben bezocht. Ik zag daar veel overeenkomsten met de manier waarop orthodoxe moslims leven. Ook zijn we samen naar de tentoonstelling ‘Joden in Marokko’ in het Bijbels Museum geweest. We hebben natuurlijk ook gegeten; samen Joodse en Marokkaanse gerechten klaargemaakt. De bijeenkomst over muziek moest worden uitgesteld, maar die over relaties was spannend. Ik vind de ontmoetingen interessant. Ik doe veel k
