“Historisch” Pro-Israël concert groot succes

De aula van de Vrije Universiteit in Amsterdam was stampvol, de sfeer voortreffelijk, de muziek aanstekelijk, en iedereen was er, zowel òp toneel als in de zaal.

Logisch, zult U zeggen, het concert was toch voor het goede doel, de twee organisaties Shekel en Tzamid die met optimale inzet van vele vrijwilligers enige duizenden gehandicapte jonge mensen en kinderen een beter leven willen geven?De door de kinderen van Shekel zelf gemaakte video gaf, mede doordat die niet glad professioneel was, een goed beeld van dat leven. We zagen onder meer hoe er kaarsen werden gemaakt, kaarsen die later aan de hele zaal zouden worden uitgedeeld.Asnat Cohen presenteerde persoonlijk en toch professioneel, Ron Beitler van Christenen voor Israël hield een korte toespraak, en ook LJG-rabbijn David Lilienthal sprak, maar diens verhaal was langer, en voor heel velen in de zaal ongetwijfeld zeer herkenbaar. Een kort citaat: "Als ik op Ben Jehoeda loop in Jeruzalem, heb ik lood in mijn schoenen. niet van angst, maar van verdriet bij het zien van al die lege café’s en gesloten, geblindeerde winkels."Eitan Margalit, de Israëlische ambassadeur, voerde het woord, en Asnat Cohen slaagde erin een rechtstreekse, zij het wat blikkerige telefoonverbinding tot stand te brengen met vice-premier en minister van huisvesting Nathan Sjaranski. En natuurlijk werd er gecollecteerd: in de vorm van een eenmalige machtiging of gewoon cash in de witte emmertjes konden de aanwezigen hun geldelijke steun voor het goede doel betuigen.Het lijkt misschien wat erg veel gesjmoes, maar dat viel mee: wat er gezegd werd sneed hout, er werd heel aandachtig geluisterd en er was voor elke spreker luide bijval.Er waren optredens van jonge volksdansgroep Mechola Yerushalaim, met repertoire dat de wijde grenzen verkende tussen kibboets-dansen, chassidische bruiloftsdansen en buikdans, het in Amstelveen residerende 30 man en vrouw sterke koor Shir Balev zong populaire Israëlische liederen, en de zaal zong ze zachtjes mee. Minder zachtjes werd dat toen Yehoram Gaon verscheen: begeleid door piano gaf hij een klein voorproefje van wat hij na de pauze voor zijn gehoor in petto had.Toen iedereen weer op zijn plaats zat werd duidelijk waarom de deuren van de zaal voor aanvang bijna 45 minuten later open waren gegaan dan aangekondigd: Gaon, die ‘s middags pas was gearriveerd, had tijd nodig gehad om te repeteren met zijn 8 man sterke band en het geluid.Het werd ‘a trip down memory lane’, met liedjes uit de Onafhankelijkheidsoorlog, sefardische liedjes en uiteraard uit de musicalfilm ‘Kazablan’. In plaats van de bij zulke sfeer-concerten gebruikelijke aanstekers waren er Israëlische vlaggetjes waarmee op alle mogelijke en onmogelijke momenten werd gezwaaid op de maat van de muziek.De avond kon eigenlijk niet stuk, en toch… Ik had voortdurend het ongemakkelijke gevoel alsof er op een vulkaan werd gedanst. De situatie in Israël is zó heftig dat de blijmoedigheid van de liedjes en dansen daar wel erg schril bij afsteken, ook al is de toonzetting vrijwel altijd in licht mineur. Zoals deze avond klonk, zo klonk Israël vroeger, bitterzoet maar blij en gelukkig, in scherp contrast met de woorden van rabbijn Lilienthal, aan het begin van de avond. Daardoor was dit pro-Israël concert een historische gebeurtenis, in meer dan een opzicht.Kijk op de website van Mifgash, een van de organisatoren van het concert, is een uitgebreide fotoreportage en verslag te vinden.

Advertentie (4)