Waarom?

Vaak wordt mij de vraag gesteld: ?Waarom duurt het zo lang voor je een partner voor me hebt gevonden?? Of: ?Heb je nou nog niemand voor me?? Of: ?Zo lastig ben ik toch niet??. Op al die vragen heb ik zelfs geen antwoord. Denken mensen dat ze, als ze voor een gesprek zijn geweest, binnen een week een partner zullen hebben, ook al leg ik nog zo goed uit dat we er niet voor niets een jaar voor uittrekken? Beseffen mensen niet dat pas na het gesprek de zoekopdracht wordt gegeven en er serieus met de wensen en verlangens omgegaan wordt? Verwacht men echt na inschrijving eigenlijk direct al ?geslaagd te zijn? Ik hoop het niet.

Wie had gezegd dat het makkelijk zou zijn, dit werk, specifiek voor de Joodse doelgroep. Maar ook: wie had gezegd dat het ook zo dankbaar werk zou zijn. Of ondankbaar. Want maar al te vaak moet ik me verweren, zijn de telefoontjes die ik krijg zijn regelmatig doorspekt met een toon van: leg eens uit waarom je nou nog geen man of vrouw voor me hebt. Terwijl ik in het eerste gesprek duidelijk maak dat geduld een schone zaak is, dat inschrijving nog geen choepa betekent en een ontmoeting niet op afroep te bestellen is. Dat het ook voorkomt dat mensen niet met elkaar in contact gebracht kunnen worden omdat de wensen niet op elkaar aansluiten. En dat zit je als koppelaar heus wel eens met de handen in het haar.Makkelijk?Het leukste zijn natuurlijk de berichten van ?geslaagden?, van mensen die door de bemiddeling een partner hebben gevonden. Gelukkig zijn die telefoontjes er ook regelmatig want anders hield ik er mee op! Maar nogmaals, wie had gezegd dat het makkelijk zou zijn. Wat ook wel gebeurt is dat mensen elkaar ?zomaar? ergens hebben ontmoet, en dan ontdekken dat ze beiden ingeschreven staan bij Jingles. En in plaats van dan blij te zijn dat ze zonder mijn bemiddeling elkaar gevonden hebben, wordt zelfs dat me verweten: ?Waarom heb je ons niet aan elkaar voorgesteld?? En dan pak ik de dossiers er bij en moet bekennen dat ik in elk geval het geen goede match vond en daarom het contact niet tot stand heb gebracht. En dat het geweldig is dat het tegendeel waar is en dat ook weer blijkt dat niemand perfect is. Gelukkig maar.Weet je nog wie ik ben?Triomfantelijk stapte enkele weken geleden een paar op me af tijdens een feestje. Nu vind ik het voor de privacy beter om niet direct een client enthousiast te begroeten en op een feestje ben ik niet aan het werk, buiten dienst, dus ik kijk dan neutraal, schud de handen en stel me voor. Mensen reageren dan wel eens verbaasd: ?Je kent me toch nog wel?? Dat zijn lastige situaties. Ingeschreven staan om gekoppeld te worden is natuurlijk geen schande maar ach, je hoeft er toch ook niet mee te koop te lopen? Natuurlijk ken ik alle clienten, met mijn overontwikkeld geheugen ? mijn man verzucht wel eens: ?je vergeet zelfs nooit wat je vergeeft? ? en kan ik, met de beste wil van de wereld niemand vergeten. Om een lang verhaal kort te maken: dat paar had elkaar via Internet ontmoet en leken erg gelukkig. En dat is mooi, dat ze dat zelf hadden gedaan, want met de beste wil van de wereld kon ik niet ontdekken wat ze leuk vonden aan elkaar. Maar geluk is dus niet af te dwingen.De ?ware?Vele uren besteden Betty, mijn medewerkster, en ik aan de clienten en aanstaande clienten. We koppelen ons suf, we doen zoveel we kunnen op de dag waarop Jingles haar deuren open heeft. We luisteren en begrijpen, geven feedback en ergeren ons. Maar alles met maar een doel voor ogen: wie een Joodse partner wil omdat hij of zij zelf Joods is, moet bij ons terecht kunnen om in elk geval de wensen te bespreken en de zoekopdracht te geven. En duidelijk mag zijn dat als we geen voorstel kunnen doen, we dat niet doen omdat we een hekel hebben aan de client, maar gewoon omdat we geen goede match kunnen maken. En begrijpbaar maken dat geduld een schone zaak is, dat er veel nieuwe mensen zich laten inschrijven en dat de ?ware? heus wel ergens rondloopt maar dat deze zich gewoon nog moet me