Gewoon vrede – Een nieuwe column van Simon Soesan

Simon Soesan

Abu Dhabi, Dubai, Sharjah, Ajman, Umm Al Qaywayn, Ras al-Khaimah en Fujairah. Dat zijn ze, de Emiraten. Gesticht toen in 1971 (pas…) de Engelsen deze landen verlieten. Al zeker twintig jaar doen we zaken met ze: telecommunicatie, hi-tech, medicijnen, we handelen al jaren met elkaar en ook gingen hoge pieten allang bij elkaar op bezoek. Dus vraagt de Wakkere Nederlander: wat is er dan gebeurt? Vrede met de Emiraten? Wat is dat?

Daar de Krant van Wakker Nederland hier weinig van snapt, en omdat ik zo een aardig mens ben, leg ik het u wel even uit: in mijn (on)bescheiden opinie zien we hier het verschil tussen een Amerikaanse president die politicus is, en een Amerikaanse president die zakenman is. “Money talks”, zeggen de Amerikanen graag en deze manoeuvre is een klassieker, die volgens mij nog op universiteiten geleerd gaat worden.

De Emiraten stinken van de olie. Letterlijk en figuurlijk: je ruikt het. Het zijn geen doorsnee Arabische landen: de architectuur is supermodern, met een duidelijke Arabische stijl en de winkelcentra etaleren producten waar wij slechts van kunnen dromen. Het vuile werk wordt gedaan door geïmporteerde Pakistanis, Indiërs en anderen, mensen die – laat ik nou eens netjes zijn – niet gelijk behandeld worden.

Opeens stond het er zwart op wit: Vrede tussen de Emiraten en Israël! De emoties, de tranen, na al deze jaren van…vrede? Spoiler: We hebben nooit oorlog gevoerd met de Emiraten. Noch hebben zij ons aangevallen. Dus geen vredesverdrag, maar een handelsverdrag en een zogenaamd “normalisatie-verdrag”, wat inhoudt dat de grenzen opengaan, we gaan ambassadeurs uitwisselen, toerisme (hou deze even in de gaten..) en, zoals al geschreven: handel. En niemand uit de EU hoeft dit toe te juichen: deze samenwerking is een direct resultaat van de warme verhoudingen die de EU voert met Iran, Noord-Korea en ander menselijk uitschot dat leeft van het financieren van terrorisme.

De meeste landen in het Midden-Oosten hebben genoeg van de Palestijnse leiding en hun gezeur om geld en een verlenging van de vluchtelingenstatus, een unicum waar Palestijntjes niets hoeven te doen, behalve vluchteling te blijven. En met Iran, dat serieus Dr. Strangelove wil naspelen was het heel makkelijk voor landen in het Midden-Oosten om te zeggen dat de vijand van hun vijand ook hun vijand is, waardoor de eerste vijand een bondgenoot en misschien een vriend is geworden. Niet dat Iran bang hoeft te zijn want Nederland heeft een militaire attaché in Teheran, waardoor Iran kan leunen op de jarenlange ervaring van het Nederlandse leger…

Trump wilde een veiligheidsring om Saoedi Arabië hebben. Met de halve gare leiding in Iran en de opstand in Jemen wil Trump wel dat zijn grote bondgenoot goed beschermd is. Dus komen er slimme legerbasissen van de VS in de Emiraten en, als ze toch al bezig zijn, kunnen ze ook hun agressie dimmen op Israël. Amerikaanse firma’s gaan daar niet alleen verkopen, maar ook produceren want de werkkracht in de Emiraten is goedkoop: ze halen ze gewoon uit het Verre Oosten.

Net zoals bij het uitbreken van de Corona, hadden de meeste experts weinig kennis van wat er aan het koken was, maar Godzijdank, nu weten deze experts wat er volgen gaat: wereldwijd zie je met een serieus gezicht hun drie minuten van beroemdheid genieten. Terwijl er in feite iets heel simpels is gebeurd: mensen hadden genoeg van alle leugentjes van de Palestijnen en van Iran: we willen samen leven en niet samen sterven. Samen ontwikkelen, samen werken, samen onderzoeken, samen produceren.

De grootste nachtmerrie van de EU begint waar te worden: een samenwerking in het Midden Oosten, waardoor het Midden Oosten minder afhankelijk wordt van de EU en zelfs verwacht kan worden dat de EU een klant wordt van deze samenwerking. Dus geen chemicaliën meer uit Zeeland naar Iran (sorry, Mark: zoek maar een ander verdienmodel), geen wapenhandel meer, alleen maar leuke en goeie dingen. Dat kan de EU niet hebben dus hup: kritiek aan Trump die weer liet zien dat je vrede gewoon kunt kopen. En kritiek op die rotjoden, die de EU weer te slim af waren. Altijd wat met die Joden…

De wereld zal nog even moeten gaan wennen: terreur is niet meer “in”. Samenwerking, samen een toekomst bouwen: een nieuwe trend in wereld?

Had u nog wat betreffend toerisme beloofd?

Uiteraard hadden de Palestijnen die meest originele reactie: na maanden dreigen, stampen met de voeten en gehuil over de plannen die Israël had om de Israëlische wet te laten gelden in Israëlische nederzettingen op de Westelijke oever van de Jordaan – wat de halve wereld bewoog om “annexatie, annexatie!” te schreeuwen – hadden ze nu een echte leuke: de Mufti van Jeruzalem deelde me (zonder dat hij in de lach schoot) dat bezoekers uit de Emiraten die naar Jeruzalem willen komen niet in de Al Aksa Moskee mogen bidden, want ze kwamen naar Jeruzalem via Israël en niet via Palestina, en dat is gewoon niet Koosjer, Snappu?

Voor sommigen is er namelijk niets normaal aan vrede. Sommigen zeuren graag.

Mijn visie voor de toekomst? Alle antisemieten in Europa en vrede in het Midden-Oosten.
“War is over, if you want it”.

Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!

Advertentie (4)
Vorig artikelIsraëlische en Duitse luchtmacht oefenen samen
Volgend artikelSterkste krimp economie Israël in 40 jaar
Simon Soesan (1956, Beverwijk) woont sinds 1973 in Israël, waar hij zijn eigen sales-en-marketing bureau had. Tegenwoordig is hij vertegenwoordiger van Keren Hayesod – United Israel Appeal in Duitsland. Soesan is bekend van columns in diverse Nederlandse bladen, zoals NRC-Handelsblad, het Reformatorisch Dagblad, Israël Actueel en het Nieuw Israelietisch Weekblad. Zijn korte verhalen werden gebundeld in 'Pita met hagelslag' (2005) en ‘Patatje vrede’ (2007), 'Apoetaah' (2016) is zijn derde boek en in juni 2018 is 'Ik ben jij' verschenen. Zijn familie en vriendschappen met Joden, Moslims en Christenen, inspireren hem bij het schrijven.