50/50 – Een nieuwe column van Simon Soesan

Simon Soesan

Al jaren horen we het en ook deze keer geen verrassingen: het blijft 50/50 in ons politiek landje. 50% schaart zich al jaren achter Netanyahu en 50% wil van hem af. Ik heb u al geschreven over de huidige kandidaten die Bibi weg willen. De koplopers zijn nu Bennet en Lapid. Bennet omdat hij in de sleutelpositie zit waar een kleine partij de puzzel om een coalitie te vormen kan oplossen en Lapid omdat hij al jarenlang dezelfde koers aanhoudt en nu een stevige achterban heeft gekregen.

Dan is er nog een verrassing: de radicale moslim partij kreeg vier zetels, waardoor ook deze partij een sleutelpositie kan vormen. Echter, Netanyahu, in zijn rage om premier te blijven, besloot vlak voor de verkiezingen het zekere voor het onzekere te nemen en nam wat super-extremistische kolonisten onder zijn hoede, die onder andere de woorden van de beruchte rabbijn Kahana serieus nemen (de man preekte geweld tegen alle Arabieren, tot hij in Amerika werd neergeschoten).

Ook is Netanyahu, die altijd voor het gevaar van Arabieren waarschuwde, er niet vies van om de extremistische moslims onder zijn hoede te nemen, al was het maar ter ondersteuning en niet als deel van zijn regering. Dus kan het nog lachen worden als de twee meest extreme partijen – moslims en opgefokte kolonisten – bij Netanyahu aan tafel mogen zitten. Of juist niet: misschien is dit de weg naar vrede?

Ondertussen is het Volk Israëls moe. We luisteren niet meer naar analyses, we willen de politici niet meer zien: ze bekijken het maar, ze doen maar en ze mogen ons laten weten als ze klaar zijn met bikkelen.

Het probleem is dat iedereen zichzelf als de beste vervanger van Netanyahu ziet, terwijl dat de vraag niet is. Netanyahu is een politiek genie: de man laat al zijn tegenstanders verdwijnen of zorgt ervoor dat tegenpartijen gewoon uit elkaar vallen. Op buitenland en defensie is de man zeer precies. Zijn opvolger is niet zijn vervanger: het is gewoon een nieuw hoofdstuk in onze geschiedenis. Maar dit is tegen dovemansoren gezegd: iedereen ziet zichzelf al als de meest belangrijkste burger van Israël, terwijl we juist allemaal het belangrijkst zijn.

De spanning is groot, maar voornamelijk bij de politici die begrijpen dat niemand eigenlijk de verkiezingen gewonnen heeft. Tenzij we de premier geloven, die meedeelde dat zijn partij (nog steeds de grootste in het land) de facto gewonnen heeft. Wat hij alleen gelooft……

Mazzel dat de huidige president van Amerika niet erg bij de tijd is en niet op ons zit te wachten.

73 jaar bestaan we en we leren nog steeds wat democratie is.

Ik hoop dat we nu eindelijk eindexamen gaan doen, want het is wel mooi geweest zo.

Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!

Advertentie (4)
Vorig artikelKunstmatige Intelligentie als luchtverkeersleider voor honderden drones
Volgend artikelGoedkope sneltest voor coronamutaties
Simon Soesan (1956, Beverwijk) woont sinds 1973 in Israël, waar hij zijn eigen sales-en-marketing bureau had. Tegenwoordig is hij vertegenwoordiger van Keren Hayesod – United Israel Appeal in Duitsland. Soesan is bekend van columns in diverse Nederlandse bladen, zoals NRC-Handelsblad, het Reformatorisch Dagblad, Israël Actueel en het Nieuw Israelietisch Weekblad. Zijn korte verhalen werden gebundeld in 'Pita met hagelslag' (2005) en ‘Patatje vrede’ (2007), 'Apoetaah' (2016) is zijn derde boek en in juni 2018 is 'Ik ben jij' verschenen. Zijn familie en vriendschappen met Joden, Moslims en Christenen, inspireren hem bij het schrijven.