‘Een hard hoofd’ – Een nieuwe column van Simon Soesan

Simon Soesan

Vanaf 20 januari 2017 was er maar één ding wat de meeste democraten in de VS bezighield: die vreemde eend in het Witte Huis had niets te maken met het Amerikaanse politieke etablissement en dus moest hij weg. Iemand die recht door zee praat, geen woorden kiest om de klap te verzwakken, alles doet om zijn beloftes na te komen – nee, zoiets kun je niet in Washington hebben, is slecht voor het imago van politici.

Een Amerikaanse president die de NATO, VN en de WHO op hun vingers tikt en zegt ook eens op te draaien voor de kosten – een schande! Want juist vanwege het grote aandeel van Amerika in de financiering van deze overbodige organen gaf de mogelijkheid heel wat baantjes aan Amerikanen aan te bieden, meestal Amerikanen met heel goede contacten in de Amerikaanse regering.

Dus in die bijna vier jaar zorgden de Democraten voor lol: geen organisatie was te smerig om op straat te sturen en de protesten werden niet gelimiteerd, zoals u zelf heeft kunnen zien. In feite brachten beide partijen de meest extreme organisaties op de been, zolang er maar grof geprotesteerd werd.

Hier wil ik nogmaals duidelijk maken dat ik geen keuze maak tussen democraten en republikeinen in de VS. Wel geloof ik dat een goed geleid Amerika goed is voor de wereld. Maar ik observeer graag.

Als Israeli zou ik niets te klagen hebben over Trump. De man heeft zonder meer zijn stempel achtergelaten in het midden oosten. Maar daar gaat het helaas niet om.

De sinistere plannen van Pelosi en haar handlangers zijn nog niet helemaal openbaar gesteld, maar voor mij is heel wat duidelijk: dit stinkt een uur in de wind. Nee, niet de complottheorie dat er gesjoemeld is met het stemmen – ik weet te weinig en snap te weinig daarvan om dat te kunnen aantonen. Maar het stinkt en geeft een ongemakkelijk gevoel. 

Sinds de ontmoeting tussen Menachem Begin en Joe Biden in 1982, waar Begin een van zijn meest beroemde antwoorden gaf, weten we dat Biden geen antisemiet is, maar ook helemaal niets snapt van het midden oosten. Hooguit snapt hij dat er heel wat olie is in het midden oosten, maar dat vertaalt Biden als Amerikaanse interesse. 

Daar onze premier echt een groupie was van Trump en deze relatie erg tentoongesteld werd, heeft Netanyahu nu een probleem: Biden heeft hem, twee weken na zijn ambtsaanvaarding, nog steeds niet gebeld. En dat probleem reflecteert zich op heel Israel. Zenuwachtig wordt gekeken wie er wordt aangesteld als ambassadeur, minister, en tot nu toe was niemand goed genoeg voor Netanyahu. Zelfs mensen met Joodse afkomst in Biden’s administratie zijn volgens Bibi niet goed genoeg.

Dat zijn dagen als premier – hopelijk – geteld zijn doet er bij Netanyahu niets toe. Netanyahu houdt ervan om zich met de Amerikaanse politiek te bemoeien. Onder Obama flikte hij het om het congres toe te spreken, zonder toestemming van de president. Iets wat ons 8 jaren vriendschap van de Amerikaanse president kostte.

Maar nu is de realiteit bijzonder moeilijk voor Bibi: Trump was namelijk nooit zijn vriendje – Trump deed alles uit eigen interesse. De deals met Arabische landen bestonden voornamelijk uit deals waarmee Trump als ex-president nog lang en goed mee kan leven. Er is geen contact meer tussen Trump en Netanyahu. Trump is bezig met de aanschaf van een nieuw vliegtuig en het interieur daarvan. Bibi probeert politiek te overleven.

Amerika likt haar wonden. Links en rechts zijn iets te ver gegaan en ik twijfel of Biden de scheur kan helen. Ook twijfel ik over wie er nu de baas is in Amerika, maar daar heb ik geen invloed op.

Ik kan invloed hebben op onze verkiezingen op 23 maart. De ongelooflijke ongehoorzaamheid en lak aan orde en wet bij het orthodoxe publiek spoot deze week alle spuigaten uit. Netanyahu, die deze groep zijn “natuurlijke partners” noemt, heeft een probleem: zijn gebrek aan ruggengraat tegenover diverse rabbijnen laat nu het resultaat zien en Netanyahu is niet meer oppermachtig, wat een zware klap is voor hem. Ook zijn geflirt met Arabische partijen gaf geen goed resultaat, daar hij jarenlang Arabische inwoners van ons land als verraders en terroristen wegzette.

Over zeven weken is alles duidelijk. Ook bij u in Nederland, trouwens. Daarom zeggen we “hiep hiep hoera” voor de democratie, want er zijn verkiezingen. Laten we hopen de de winnaars deze keer oprecht, integer en eerlijk zullen zijn. Maar mijn moeder zou zeggen “ik heb er een hard hoofd in” en, zoals altijd – ze zou gelijk hebben.

Ontvang gratis onze nieuwsbrieven!

Advertentie (4)
Vorig artikelHyundai investeert in Israëlische startup UVeye
Volgend artikelIsraël test opnieuw succesvol geüpgraded versie van Iron Dome voor marineschepen
Simon Soesan (1956, Beverwijk) woont sinds 1973 in Israël, waar hij zijn eigen sales-en-marketing bureau had. Tegenwoordig is hij vertegenwoordiger van Keren Hayesod – United Israel Appeal in Duitsland. Soesan is bekend van columns in diverse Nederlandse bladen, zoals NRC-Handelsblad, het Reformatorisch Dagblad, Israël Actueel en het Nieuw Israelietisch Weekblad. Zijn korte verhalen werden gebundeld in 'Pita met hagelslag' (2005) en ‘Patatje vrede’ (2007), 'Apoetaah' (2016) is zijn derde boek en in juni 2018 is 'Ik ben jij' verschenen. Zijn familie en vriendschappen met Joden, Moslims en Christenen, inspireren hem bij het schrijven.